2009 "Το Ταξίδι"

Η κύρια εκδήλωση για το 2009 ήταν " Το Ταξίδι ".
Έλαβε χώρα από 5 έως 15 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50.

"Eίναι κάποια νησιά που σαν πλοία
μες στα πέλαγα, λεν, ταξιδεύουν:
όσοι τα 'δανε, μάταια πλέον
να τα δούνε ξανά γυρεύουν
είναι κάποια νησιά που ακόμα
πόδι ανθρώπου δεν έχει πατήσει:
- Πώς τα βρήκες, Ψυχή μου, και πήγες
κι από τότε δεν έχεις γυρίσει; "

Κώστας Ουράνης
από τις Αποδημίες

Σας ευχαριστούμε που ταξιδέψαμε μαζί. Σας ευχόμαστε καλή αποβίβαση.
Επικοινωνία: allos.empe@gmail.com











Χορηγοί Επικοινωνίας



 


Αντί Προλόγου - Δελτίο Τύπου

Η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.) σε συνεργασία με τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων(Π.Ο.Δ.Α.), μετά τις εξαιρετικά επιτυχημένες εκδηλώσεις των προηγούμενων χρόνων*, παρουσιάζει φέτος, ως κύρια εκδήλωση για το 2009, " Το Ταξίδι" . Η εποχή μας, εποχή μεγάλων αναθεωρήσεων του κόσμου και των νοημάτων του, είναι η εποχή όπου ο άνθρωπος ταξιδεύει γεωγραφικά, για να έχει μια σφαιρική θεώρηση των πολιτισμών και των τόπων του παγκόσμιου χωριού, αλλά και εσωτερικά - ψυχολογικά στα τοπία της ψυχής και της σκέψης του, προσπαθώντας να χαρτογραφήσει το ταξίδι της ζωής του.
Αυτές ακριβώς τις προσεγγίσεις γεωγραφικές, εσωτερικές, συμβολικές - ένα ταξίδι έχει νόημα έλεγε ο C. L. Strauss όταν είναι ταυτόχρονα ένα ταξίδι μέσα στον εαυτό μας - θα επιχειρήσει να διαφωτίσει η ανάπτυξη των εκδηλώσεων με θεωρητικές εισηγήσεις από σημαντικούς ανθρώπους του λόγου , με εικαστική - βασική ιδέα: ο χάρτης μου - και φωτογραφική έκθεση από εξίσου σημαντικούς ανθρώπους του χώρου καθώς και μία έκθεση με μάσκες - διαβατήρια από την Αφρική, καλλιτεχνικά δρώμενα - μουσική, χοροθέατρο, κινηματογράφος - από σπουδαίους ανθρώπους των τεχνών. Πλήρες πρόγραμμα των θεωρητικών εισηγήσεων και των καλλιτεχνικών δρώμενων παρατίθεται ξεχωριστά.

ο Πρόεδρος,
Φώτης Καγγελάρης




2005 Μάσκες και Πολιτισμοί Ι. Θρησκευτικές - Κοινωνικές διαδικασίες μέσω της Τελετουργίας
2006 Μαριονέτες και Πολιτισμοί ΙΙ. Συμβολικές διαδικασίες μέσω της Θεατρικής πράξης
2007 Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν. Τα εκατό χρόνια του Μοντερνισμού
(σε συνεργασία με το τμήμα Κοινωνιολογίας, του Πανεπιστημίου Αιγαίου)
2008 Ο Θάνατος ως πολιτισμικό γεγονός.


Υπεύθυνοι Τύπου:
Γραφείο Τύπου Π.Ο.Δ.Α.
Υπεύθυνος: κ. Βιβή Χαρίτου
τηλ.: 2103638132, 2103644449, fax: 2103623883

Γραφείο Τύπου Ε.Μ.Π.Ε.
Υπεύθυνος: Φώτης Καγγελάρης
τηλ.: 2108812069, 2108227227, 6972083202
fotiskagelaris@yahoo.com

BLOG ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: http://empe-alterity.blogspot.com
ΕMAIL: allos.empe@gmail.com

Γραφείο Διοργάνωσης Π.Ο.Δ.Α.
τηλ.: 2103640953, fax:2103617955
Ακαδημίας 50, 10679, Αθήνα



ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

Τρίτη 5 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη και Ν. Γύζη, 19.00 Εγκαίνια Εικαστικής - Φωτογραφικής έκθεσης και " Μάσκες - Διαβατήρια " από τη Δ. Αφρική. Θα συνοδεύει μουσικά το Κουιντέτο της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων


Πέμπτη 7 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, 19.30" Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας "
Προβολή της ταινίας της Αννέτας Παπαθανασίου
-Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ Romantifiction Festival 2008

Παρασκευή 8 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, 20.00
" La nave va "
Performance της Νατάσας Ζούκα

Σάββατο 9 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, 19.30
"Ο Σεμπαστιάν στο όνειρο" ( Πρώτο μέρος )
"Trip to the factory" ( Δεύτερο μέρος )
Συναυλία: Ίδρυμα Χουρμουζίου - Παπαϊωάννου


Τρίτη 12 Μαΐου, αμφιθέατρο Α. Τρίτση Συμπόσιο: " Το Ταξίδι "
09.30 Χαιρετισμοί:
Ο Πρόεδρος του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων (Π.Ο.Δ.Α.) , κ. Άγγελος Μοσχονάς
Ο Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.) , κ. Φώτης Καγγελάρης
10.00 Έναρξη πρωινής συνεδρίας
13.30 Λήξη πρωινής συνεδρίας
17.00 Έναρξη απογευματινής συνεδρίας
21.00 Λήξη απογευματινής συνεδρίας


Τετάρτη 13 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη,
19.30 "Πυξίδες"
Θεατρικό δρώμενο , πάνω στην Ποιητική του Γιάννη Ρίτσου, της Κατερίνας Παπαϊακώβου
20.15 Βραδιά Ποίησης
Ποιητές διαβάζουν ποιήματά τους με άξονα " Το Ταξίδι "

Πέμπτη 14 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, 19.30
"Υπόθεση Κάφκα"
Μαύρη κωμωδία - ιδιότυπη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Φραντς Κάφκα "Ο Πύργος", της Χρύσας Αποστολάτου


Παρασκευή 15 Μαΐου, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, 19.30
" Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ"
Mουσικό έργο από τον Σπύρο Σακκά και το Εργαστήριο Φωνητικής Έρευνας

αίθουσες Γ. Ιακωβίδη και Ν. Γύζη: α' όροφος
αμφιθέατρο Α.Τρίτση: ισόγειο



Τρίτη 12 Μαΐου 2009 Αμφιθέατρο Α.Τρίτση, Ακαδημίας 50


Πρωϊνή Συνεδρία

10.00-10.30 "Το Ταξίδι ώς Αίνιγμα"
Φώτης Καγγελάρης (Διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας)

10.30-11.00 "Το Ταξίδι ως Φωτογραφία"
Κωστής Αντωνιάδης (Καθηγητής Τ.Ε.Ι. Αθήνας)

11.00-11.30 "Άγιον Όρος 1845 - Το πρώτο φωτογραφικό ταξίδι. Σκοπός και επιδιώξεις με όχημα το (νέο) μέσο της φωτογραφίας"
Τάκης Τζίμας (Επίκουρος Καθηγητής Φωτογραφίας, Εκδότης περιοδικού Φωτογράφος)

11.30-12.00 "Άρρωστος σε ταξίδι. Σκέψεις πάνω στο ταξίδι και προσωπικές εμπειρίες περιπλάνησης με καμβά τη ζωή και το έργο του ποιητή Μπασό"
Παναγιώτης Ευαγγελίδης (Συγγραφέας, Μεταφραστής)

12.00-12.30 "Το παλίμψηστο μιας γνωριμίας: ταξίδι στην ποίηση της αμερικανίδας H. D."
Λιάνα Σακελλίου (Καθηγήτρια Αμερικανικής Λογοτεχνίας και Δημιουργικής Γραφής Πανεπιστημίου Αθήνας)

12.30-13.00 "Ταξίδι και Στάσις σε κείμενα του Ευγένιου Ο' Νήλ"
Άσπα Τομπούλη (Σκηνοθέτις, Θεατρολόγος - Tμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)

13.00-13.30 "Ταξίδι στην άκρη της τέχνης"
Τάσος Παπαναστασίου (Ηθοποιός)


Απογευματινή Συνεδρία

17.00-17.30 " Ριζικός εξωτισμός"
Θανάσης Μουτσόπουλος (Ιστορικός Τέχνης)

17.30-18.00 "Θέλω να φύγω με τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ"
Άγγελος Σκούρτης (Εικαστικός)

18.00-18.30 "Το ταξίδι του Οδυσσέα μέσα στη νεωτερικότητα"
Στέφανος Ροζάνης (Διδάσκων - Tμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου)

18.30-19.00 "Το ταξίδι που δεν τελείωσε: Βίλχεν Μάιστερ"
Θεόδωρος Γεωργίου (Διδάκτωρ Φιλοσοφίας)

19.00-19.30 "Να ταξιδεύει κανείς ή να μην ταξιδεύει;"
Γιώργος Βέης (Ποιητής)

19.30-20.00 "Το Ταξίδι χωρίς γυρισμό"
Νάνος Βαλαωρίτης (Ποιητής, Συγγραφέας, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Σαν Φραντσίσκο)

20.00-20.30 "Ταξίδι και Περιπλάνηση στον κινηματογραφικό χωροχρόνο"
Ανδρέας Παγουλάτος (Ιστορικός Κινηματογράφου)

20.30-21.00 "Με συνοδηγό τον Κέρουακ"
Μάνος Καραμολέγκος (Μουσικός)


H είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη
Συμμετοχές
Δρώμενα
Όλα τα δρώμενα θα παρουσιαστούν στην αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, Ακαδημίας 50, 1ος όροφος.


Πέμπτη 7 Μαΐου 2009 , 19.30
Προβολή ταινίας: "Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας" 
Αννέτα Παπαθανασίου (Σκηνοθέτις)

Tο οδοιπορικό ενός Aφγανού πρόσφυγα στην Eλλάδα εξαιτίας των Tαλιμπάν. Όταν μετά από 9 χρόνια επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να βρει την οικογένειά του έχει ανάμικτα συναισθήματα, αγωνία, χαρά και φόβο. H χώρα είναι διαλυμένη και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί. Θα παραμείνει στην πατρίδα του, όταν βρει την οικογένειά του, ή θα γυρίσει πίσω στην Eλλάδα; Διχάζεται ανάμεσα στους δυο κόσμους, Aνατολή και Δύση.
Mια προσωπική ιστορία που μας αγγίζει όλους γιατι ο Qadir είναι ένας σύγχρονος Oδυσσέας.
H ταινία " Qadir, ένας Aφγανός Oδυσσέάς " προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Romafiction 2008, απ' όπου απέσπασε και το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ, στο 10ο Φεστιβάλ Nτοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2008, στο TV Festival Bar 2008 και στο FIPA 2009.
Tο ντοκιμαντέρ, παραγωγή της Cinegram, πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Eλληνικού Yπουργείου Eξωτερικών, της EPT AE, του Eλληνικού Kέντρου Kινηματογράφου και του Al Jazeera English.


Συντελεστές:

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Aννέτα Παπαθανασίου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Kορδελάς
Mοντάζ: Xρόνης Θεοχάρης
Ήχος: Στέφανος Eυθυμίου
Mουσική: Mαρία-Xριστίνα Kριθαρά
Διεύθυνση Παραγωγής: Bάσω Πατρούμπα
Δημοσιογραφική Παραγωγή και Έρευνα: Iωάννα Mπρατσιάκου
Δημοσιογραφικός Σύμβουλος: Γιώργος Aλλαμανής
Παραγωγοί: Xάρης Παδουβάς, Φωτεινή Oικονομοπούλου
Παραγωγή: CINEGRAM

Διάρκεια προβολής: 79 λεπτά
Eίσοδος ελεύθερη


Παρασκευή 8 Μαΐου 2009 , 19.30
The Lady of Late


Χορογραφία – Σκηνοθεσία
Νατάσσα Ζούκα

Δραματουργική Επεξεργασία
Νατάσσα Ζούκα

Μουσική
Meredith Monk

Επεξεργασία Εικόνας
Kamvas productions

Ερμηνεύουν
Rachma Lachlali, Fatima Touil,
Ebrou, Moustafa

Μοντάζ
Βάνα Κοσταγιόλα


Το σπίτι κοντά στη θάλασσα
Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούρια στην αρχή, σαν τα μωρά που
παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια
του ήλιου!
Κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα·
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν μ’ εκείνους που έφυγαν
μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χαθήκαν’, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια.
Θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους
καμμιά φορά, σαν σταματήσω·
ακόμη
καμμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές
μ’ ένα κρεββάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τη βραδυνήν αράχνη συλλογιέμαι
πως κάποιος ετοιμάζεται να ‘ρθει, πως τον στολίζουν
μ’ άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα
και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,
ή μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάνδρεια
από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,
με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα,
πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει
εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ’ τη σκάλα.
Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις.

ΣΥΝΟΨΙΣ
Ένα βίντεο ή καλύτερα μια κινηματογραφημένη εμπειρία που διατρέχει τη μνήμη, τη λησμονιά, τον χρόνο, την αμεριμνησία, τη νοσταλγία, την ερημιά, το ανεπιστρεπτί.
Αυτό που ο χρόνος χαράζει αποκτά ανεξάντλητη ομορφιά.
Το χαλασμένο σπίτι – το σκαμμένο πρόσωπο.
Παράθυρα χάσκοντα – μάτια βαθιά σα λίμνες.
Η γυναίκα συντηρεί τη μνήμη, μένει εδώ, ριζώνει, γίνεται δέντρο – ζωή.
Γεννά τον κόσμο.
Ονειρεύεται και περιμένει…

Νατάσα Ζούκα



Σάββατο 9 Μαΐου 2009 , 19.30

 
Συναυλία: Ίδρυμα Χουρμουζίου-Παπαϊωάννου

Πρώτο μέρος: " Ο Σεμπαστιάν στο όνειρο "

Συντελεστές:
Μουσική: Νίκου Χαριζάνου, Πέτρου Φραγκίστα και Κώστα Μαντζώρου πάνω σε ποιήματα του Γκέοργκ Τράκλ για γυναικεία φωνή, ηθοποιό και ηλεκτρονικά.
Φωνή: Κορίνα Λατέλη
Αφήγηση: Γιώργος Γιανναράκος


Δεύτερο μέρος: " Trip to the factory "
 (σύνθεση για κιθάρες και ηλεκτρονικά)
Ηλεκτρικές κιθάρες και ζωντανά ηλεκτρονικά: Άκης Δαούτης και Άκης Περδίκης

Διάρκεια συναυλίας: 60 λεπτά
Είσοδος ελεύθερη


Tετάρτη 13 Μαΐου 2009 , 19.30
Θεατρική παράσταση: " Πυξίδες " 
 Κατερίνα Παπαϊακώβου (Σκηνοθέτις)

Δρώμενο με θέμα ένα ταξίδεμα στην Ποιητική του Γιάννη Pίτσου, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Kατερίνα Παπαϊακώβου
Eρμηνεία: Kατερίνα Παπαϊακώβου, Aλεξάνδα Kολέτσου
Kαλλιτεχνική συνεργασία: Πηνελόπη Σαρρή

Διάρκεια παράστασης: 40 λεπτά
Eίσοδος ελεύθερη


Tετάρτη 13 Μαΐου 2009 , 20.15
Βραδιά Ποίησης

Διαβάζουν ποιήματα οι Ποιητές

Νάνος Βαλαωρίτης
Γιώργος Βέης
Φώτης Καγγελάρης
Δημήτρης Καλοκύρης
Κώστας Κρεμμύδας
Μιχαήλ Μήτρας
Ανδρέας Παγουλάτος
Λιάνα Σακελλίου
Κωστής Τριανταφύλλου

Ο ηθοποιός Ηλίας Πετροπουλέας θα διαβάσει ποιήματα του Ηρακλή Λιόκη



Πέμπτη 14 Μαΐου 2009, 19.00
Θέατρο: " Υπόθεση Κάφκα " 
Θεατρικό ταξίδι στο Καφκικό παράλογο - Χρύσα Αποστολάτου (Σκηνοθέτις, Συνθέτις)

Μαύρη κωμωδία με προηχογραφημένη πρόζα, που λειτουργεί σαν μουσική βάση για τη χοροκίνηση τεσσάρων περφόρμερς, σε συνδυασμό με βίντεο, ζωντανή μουσική και άλλα μέσα. Ιδιότυπη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Φράντς Κάφκα "Ο Πύργος ".
Ένας ανυποψίαστος "Χωρομέτρης" προσπαθεί να βρει δουλειά σε ενα αφιλόξενο και ξενοφοβικό περιβάλλον κόντρα στον αμείλικτο γραφειοκρατικό μηχανισμό που διοικεί την κλειστή κοινωνία ενός μικρού χωριού. Το απόλυτο παράλογο και η κλειστοφοβική αίσθηση του αδιεξόδου, ερεθίζει το πείσμα του Χωρομέτρη και το μετατρέπει σε εμμονή. Θα καταφέρει να "ταξιδέψει" μέχρι τον "Πύργο"; Η αναμέτρηση με το σύστημα είναι αδυσώπητη και εξαντλητική...
 
Συντελεστές:

Σύλληψη, Διασκευή, Σκηνοθεσία: Χρύσα Αποστολάτου
Σκηνικά: Κωστής Παπαδόπουλος
Βίντεο: Χάρης Λαγκούσης
Επιμέλεια Κίνησης: Βίκυ Σαχπάζη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Παραγωγή: Εικ'ασμα 2008

Παίζουν: Μάριος Κωστάκης, Ευτυχία Γεωργακοπούλου, Μάκης Παπαγαβριήλ, Βίκυ Σαχπάζη
Μουσικοί αυτοσχεδιασμοί: Διονύσης Γελιόπουλος
Ηχητική επεξεργασία - Μουσική: Χρύσα Αποστολάτου
Στην ηχογράφηση ακούγονται οι ηθοποιοί: Χρήστος Σαπουντζής, Λαέρτης Μαλκότσης, Μάιρα Μηλολιδάκη, Κατερίνα Ζαχαροπούλου κ.ά.

Διάρκεια δρώμενου: 70 λεπτά
Είσοδος ελεύθερη


Πέμπτη 14 Μαΐου 2009, 20.30
Ο Σπύρος Σακκάς, Βαρύτονος , Καθηγητής Φωνητικής Αγωγής
και το Εργαστήριο Φωνητικής Τέχνης και Έρευνας

παρουσιάζουν

"Ένα ταξίδι παρέα με τον Γκιούλιβερ"

Συμμετέχουν:

Σωτηρία Ρουβολή
Χαρά Ιωάννου
Λάμια Μπεντίουι
Δέσποινα Παπάζογλου
Στέβη Φόρτωμα
Σοφία Μαρασάκη
Αγγελική Χανούμη
Μαρία Πελεκάνου
Ηλίας Ευαγγελίδης

Αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, Ακαδημίας 50, 1ος όροφος
Διάρκεια: 45 λεπτά
Είσοδος ελεύθερη


Εισηγήσεις
(αποσπάσματα)


Κωστής Αντωνιάδης
Το Ταξίδι ως Φωτογραφία

Όταν ταξιδεύω δεν διαβάζω ποτέ τουριστικούς οδηγούς και δεν παίρνω μαζί μου χάρτες. Aκολουθώ τις πινακίδες των δρόμων και αποφασίζω ανάλογα με τις χιλιομετρικές ενδείξεις και την απόσταση που επιθυμώ να καλύψω. Κατευθύνομαι από τις λέξεις που μου προτείνουν κάποια παλαιά, νέα, άνω ή κάτω περιοχή. Eμπιστεύομαι τα μικρά σύμβολα που δείχνουν την κατεύθυνση μιας παραλίας, μιας παλιάς γέφυρας ή ενός αρχαίου μνημείου. Διασχίζω τοποθεσίες που μου είναι τελείως άγνωστες, χωρίς καθόλου εικόνες. Ακούω τις ιστορίες που λένε οι κάτοικοι της περιοχής, σημειώνω πρόχειρα σε ένα χαρτί το σημείο που βρίσκομαι και φωτογραφίζω με μια μικρή φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσω το υψόμετρο, τη βλάστηση, την διαμόρφωση του εδάφους, τα κτίσματα της περιοχής. Αν θέλω να θυμάμαι κάποιο χώρο σκύβω στο σημείο που στέκομαι και μαζεύω μια πέτρα, ένα κλαδί, οτιδήποτε βρεθεί δίπλα μου. Έτσι φτιάχνω τους δικούς μου χάρτες: με χιλιομετρικές αποστάσεις από την τάδε πόλη προς την τάδε κατεύθυνση, με φωτογραφίες τυπωμένες εξ’επαφής, με αφηγήσεις και με ενθύμια. Κι’όταν ταξιδεύω με αυτό το τρόπο με παρακινεί πάντοτε η προσδοκία πως πίσω από αυτή τη βουνοκορφή ή εκείνη τη συστάδα των δέντρων θα αντικρίσω κάτι που όμοιό του δεν θα έχω ξαναδεί. Οι χάρτες μου αντικαθιστούν τις τυπικές φωτογραφικές απεικονίσεις τοποθεσιών με τις οποίες επιχειρεί κανείς να καταγράψει διαδρομές, εντυπώσεις, εμπειρίες, και αναμνήσεις. Υποδηλώνουν την παραδοχή πως τελικά είναι αδύνατο να φωτογραφήσει κανείς ένα τοπίο που όμοιό του δεν θα έχει ξαναδεί. Στο ταξίδι όπως και στη φωτογραφία η ίδια μάταιη προσδοκία.



Γιώργος Βέης
Να ταξιδεύει κανείς ή να μην ταξιδεύει;

Οι συνταξιδιώτες μας, για να ακουστούν καλύτερα, θέλουν αυτή τη φορά να τους δανείσουμε ολόκληρη την ακοή μας. Ας σκύψουμε για λίγο στο παρελθόν, αλλά και στο μόλις χθες, με τον τρόπο που τα παιδιά μαζεύουν κογχύλια ή βότσαλα. Το ταξίδι έχει ήδη αρχίσει: ο Αρθούρος Σοπενχάουερ, ο «διαυγής και παθιασμένος», όπως συχνά τον αποκαλεί ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ανήκει στους στοχαστές εκείνους, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, διείδαν την εγγενή αμφιθυμία, η οποία διακρίνει σταθερά τη σχέση χώρου - χρόνου και στο πλαίσιο των ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Το ταξίδι μας ανοίγει έναν άλλο δρόμο, πέρα από οτιδήποτε άλλο ενδέχεται να σημαίνει - είναι η βασιλική οδός μιας οριακής, ασφαλώς συγκινησιακής αυτογνωσίας. Παραθέτω τη σχετική απόφανση: «Πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε ένα μακρινό τόπο, ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον τον χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι. Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος: φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας.» (Βλ. Σοπενχάουερ, Επιλογή από το έργο του, μετάφραση: Ν. Σκουτερόπουλος - Κλ. Μπέτσεν, εκδόσεις στιγμή, 1996).

Αν γυρίσουμε για λίγο στα δικά μας μέρη, ας πούμε είκοσι έξι αιώνες πριν, θα ανιχνεύσουμε στην κατ΄ εξοχήν παράδοξη απόφανση του Ζήνωνα του Ελεάτη την αγωνία του όντος να ανακαλύψει, να διεισδύσει και να ιδιοποιηθεί, έστω πρόσκαιρα, τον πολυπόθητο Τόπο. Όσο κι αν μας ξενίζει στο πρώτο άκουσμά της, η φράση εμπεριέχει την τραγωδία της ου-τοπίας. Παραθέτω: «Αν υπάρχει ο τόπος, θα είναι μέσα σε κάτι· γιατί κάθε ον είναι μέσα σε κάτι· και το να είναι μέσα σε κάτι, είναι να είναι και μέσα σε τόπο. Άρα και ο τόπος θα είναι μέσα σε τόπο, και τούτο επ' άπειρον· άρα δεν υπάρχει ο τόπος.» (Βλ. Προσωκρατικοί, επιλεγμένα αποσπάσματα-μετάφραση-εισαγωγικό σημείωμα: Ευάγγελος Ν. Ρούσσος, Κατάλογος 22, εκδόσεις στιγμή, 2000.) Αλλά μήπως και στον αφορισμό της Πρώτης ελεγείας του Ντουίνο ο Ρίλκε δεν διατυπώνει κάτι ανάλογο; Στην περιώνυμη άρνηση «Denn Bleiden ist nirgends» δεν υπεισέρχεται κατ΄ ανάγκην και η προοπτική της ματαιότητας όλων των ταξιδιών;


Θεόδωρος Γεωργίου
Το Ταξίδι που δεν τελείωσε: Wilhelm Meister

Ο λογοτεχνικός ήρωας Wilhelm Meister του Goethe αντιπροσωπεύει την αρχέτυπη μορφή του ταξιδιώτη στην νεώτερη αστική κοινωνία. Αισθάνεται, σκέφτεται και ωριμάζει σε αντιπαράθεση προς τις ρωγμές και τα χάσματα μιας κοινωνίας που αναδύεται από τα ερείπια του παραδοσιακού κόσμου.
Ο Wilhelm Meister ταξιδεύει και μαζί του οργανώνεται μια ολόκληρη περιήγηση στον ανθρώπινο κόσμο και στην ανθρώπινη κατάσταση ( Arendt ). Το ταξίδι του Wilhelm Meister εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα: κατά σειρά στο ερμηνευτικό, το πραγματολογικό και το εκπαιδευτικό. Στο ερμηνευτικό καθίσταται σαφές ότι ο ήρωας ακολουθεί μια ανθρώπινη διαδρομή για την οποία στήνεται ο μηχανισμός του αυτοστοχασμού ως μίτος της. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Hegel στη "Φαινομενολογία του πνεύματος" ( 1807 ) θέτει ως πρώτιστη αρχή δημιουργίας του κόσμου τον αυτοστοχασμό του ανθρώπου.
Όσον αφορά στο πραματολογικό επίπεδο η επίγνωση ότι το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ αυτό συνιστά μια ανθρωπολογική δυναμική από την εποχή της ύστερης νεωτερικότητας. Το ταξίδι που δεν τελειώνει αποτελεί συγκροτησιακό στοιχείο της "ανθρώπινης καταστάσεως".
Τέλος σχετικά με την εκπαιδευτική διάσταση του ταξιδιού, θα πρέπει να τονισθεί ότι εξ ορισμού το ταξίδι αποτελεί μια μορφωτική και παιδευτική ανθρώπινη δραστηριότητα. Μοιάζει σ΄αυτό το σημείο με ό,τι και ο Wittgenstein ονομάζει φιλοσοφία. Με άλλα λόγια αποτελεί άσκηση στη ζωή. Στη βαθύτερη, ανώτερη και δημιουργική ζωή.
Κοντολογίς, το ταξίδι ως ανθρώπινη δραστηριότητα δεν τελειώνει ποτέ, ενσωματώνει τη δυναμική του αυτοστοχασμού και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για έναν ορθολογικότερο κόσμο, για μια καλύτερη πραγματικότητα.


Παναγιώτης Ευαγγελίδης
Άρρωστος σε ταξίδι. Σκέψεις πάνω στο ταξίδι και προσωπικές εμπειρίες περιπλάνησης με καμβά τη ζωή και το έργο του ποιητή Μπασό

«Μήνες και μέρες είναι οι οδοιπόροι εκατό γενεών, τα χρόνια που έρχονται και φεύγουν είναι κι αυτά στρατοκόποι. Για κείνους που αφήνουν την ζωή τους να κυλάει πάνω σε πλοία, ή που γερνάνε σέρνοντας άλογα απ το χαλινάρι, κάθε μέρα είναι ταξίδι, σπίτι όπου τους πάει ο δρόμος. Πολλοί απ τους παλιούς πέθαναν σε ταξίδι, κι εγώ όμως πόσα χρόνια, στη θέα και μόνο ενός σύννεφου, έρμαιο του ανέμου, είμαι ανίκανος να σταματήσω τις σκέψεις περιπλάνησης.
Πέρασα την περσινή χρονιά σε πηγαινέλα στις ακτές και το φθινόπωρο μάζεψα ιστούς αράχνης απ την καλύβα μου στο ποτάμι. Σιγά σιγά ο χρόνος πήρε να τελειώνει, και μ έναν ουρανό θολό από ανοιξιάτικες ομίχλες μου ήρθαν σκέψεις να περάσω το Φράγμα της Σιρακάουα. Δαιμονισμένος από πνεύματα περιπλάνησης το λογικό μου σάλεψε και δελεασμένος απ τους προστάτες θεούς του Δρόμου, ανίκανος να γράψω μια γραμμή, μπάλωσα τις τρύπες στο παντελόνι μου, άλλαξα κορδόνι στο καπέλο, έκαψα μόξα στις κνήμες και με το φεγγάρι της Ματσουσίμα ν ανατέλει στο μυαλό μου πούλησα την καλύβα μου και μετακόμισα στην βίλλα Σάνπου μέχρι ν αρχίσω το ταξίδι. Πριν φύγω κρέμασα ένα ποίημα σ ένα δοκάρι της καλύβας».

Ματσούο Μπασό: «Ο στενός δρόμος για το Όκου»
Φτάνοντας στο τέλος του απογεύματος, και βλέποντας το φως ν αδυνατίζει, χωρίς ν ανοίξω την βαλίτσα, τραβάω βιαστικά τον σύντροφο του ταξιδιού και διασχίζουμε τον δρόμο που μας χωρίζει απ την Μπαρκόρ. Μερικά βήματα και ήμαστε κιόλας σ αυτό που έχουμε δει τόσες φορές σε φωτογραφίες και κινούμενη εικόνα. Καμμια δεκαριά θιβετιανοί μοναχοί καθισμένοι στην σειρά στον δρόμο ψέλνουν και ζητιανεύουν. Ένας ψαλμός χαμηλόφωνος με ελαφριά κλίση των σωμάτων προς τα εμπρός. Κι αμέσως, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς να προλάβω να σκεφτώ τίποτα, τα δάκρυα ξεπηδάνε απ τα μάτια μου χωρίς σπασμό, μια ταραχή στριφογυρνάει σαν δεύτερος εαυτός, ραγίζω, η διαχωριστική γραμμή με τα πράγματα καταργείται για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά αρχίζω να ερμηνεύω:
Η ευαίσθητη ψυχή μου;
Μια συγγένεια τραυματική;
Οι συνειρμοί ενός ξεριζωμού και μίας οδύνης;
Κρύβω το πρόσωπο με τις παλάμες και πίσω από τα γυαλιά του ηλίου –ο άνθρωπος θυσιάζει ακόμα και την ζωή του στην εικόνα του, έχει πει ο Νίτσε- ο σύντροφός μου με τραβάει παρακάτω αμήχανος, πριν προλάβω όμως να στεγνώσω άλλες εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη στον δρόμο, καινούργιοι σπασμοί, νέα δάκρυα.
Ένα απόγευμα αγοράζω την μπλούζα των ονείρων μου, ένα προφυρό σκούρο που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει, είναι στενή, για να την φοράω δεν πρέπει ποτέ να παχύνω ούτε ένα γραμμάριο. Μήπως μαζέψει στο πλύσιμο; Να μην την πλύνω ποτέ.
Για μέρες δε θα κοιμηθώ καθόλου. Θα κλαίω κάμποσες φορές μέσα στην μέρα, το κεφάλι μου θα είναι σε μόνιμη ζαλάδα. Η αρρώστεια του ύψους.
«…Ο Σόρα, ο σύντροφός μου στο ταξίδι, που είχε αρχίσει να υποφέρει από το στομάχι του, ξεκίνησε πριν από μένα για την Ναγκάσιμα στην επαρχία του Ίσε, όπου έχει συγγενείς. Φεύγοντας μου άφησε αυτούς τους στίχους:
Παίρνω το δρόμο
Κι αν είναι να πέσω
Ας είναι σ ένα κάμπο με τριφύλι»
(από το ίδιο)

Η ολλανδέζα πατρόνα του ρεστοράν Ντούνια είπε ότι πολλοί κλαίνε άμα τη αφίξει. Sometimes the altitude does that. Όχι όλοι, μόνο οι ήδη χτυπημένοι από κάποια πτώση, από πολύ ψηλά, σκέφτομαι εγώ, περιμένοντας να έρθει η γαλλική κρεμμυδόσουπα από το μαγειρείο. Αυτοί που αναγνωρίζουν ξαφνικά το ύψος, τον χαμένο παράδεισο, την συγγένεια των πληγών. Μου χρεώνει 15 γιουάν το πιάτο και το κουτάλι. Γαλλική κρεμμυδόσουπα για τον φίλο που είναι αδιάθετος στο δωμάτιο με 38 πυρετό, μια ψύξη από το ξαφνικό χιόνι στα τεσσερισήμισυ χιλιάδες μέτρα του Γκάντεν.
Πρέπει να βρω καλύτερο κατάλυμμα για τον άρρωστό μου, απ αυτό το πολύ σπαρτιάτικο θιβετιανικό πανδοχείο.Το όνομα του υπαλλήλου που μου δείχνει ένα υποψήφιο δωμάτιο σε ένα κινέζικο ξενοδοχείο είναι Πούπου.
«Τι θα πει;»
«Τρεχούμενο νερό, που κατεβαίνει ορμητικό από τα βουνά».


Φώτης Καγγελάρης
Το Ταξίδι ως Αίνιγμα

Όσο περισσότερο ταξιδεύω τόσο λιγότερο καταλαβαίνω το γιατί, τόσο λιγότερο μπορώ να μιλώ για το ταξίδι. Όταν ήμουν πιο νέος νόμιζα πως ήξερα: να γνωρίσω νέους τόπους, ανθρώπους, να έχω μια σφαιρική θεώρηση του κόσμου κλπ. Τότε ακόμη μου ήταν πιο εύκολο να μιλώ για ένα ταξίδι και στην κλασσική ερώτηση των αταξίδευτων: «πώς ήταν; πώς πέρασες;» δεν απέφευγα να γίνομαι βαρετός με τις ταξιδιωτικές μου αφηγήσεις, όπως θα’ λεγε ο Μ. Ντεμπυρό.
........................................
Όμως, αν δεν υπάρχει το «Πέραν των Συνόρων», το «Αλλού», υπάρχει η δραπέτευση προς αυτό, το να χαθούμε, δηλαδή ν΄ αλλάξουμε ταυτότητα και ρόλο, να γίνουμε ο Άλλος της Ετερότητας του ίδιου μας του εαυτού. Ας θυμηθούμε ως απόλυτο παράδειγμα την Μαρίζ Σουασί, που την δεκαετία του ’20, άλλαξε φύλο για να μπορέσει να ταξιδέψει στο Αγ. Όρος. Ή σαν σχετικό παράδειγμα, το πώς ντύνονται οι άνθρωποι στις διακοπές τους.
........................................
Υπάρχει ένας φόβος και μια γοητεία όταν ξεκινά κανείς να ταξιδέψει. Πάει για να βρει, να συναντήσει έναν εαυτό, έτσι όπως δεν μπορεί να τον έχει στο «εδώ». Ένας φόβος, μήπως τελικά δεν επιστρέψει ή επιστρέψει αμετάκλητα κι ανεπιθύμητα Άλλος απ΄αυτό που ήταν πριν ταξιδέψει. Κατά βάθος το ταξίδι υπακούει στην λογική του ύπνου: δεν κοιμάται κάποιος αν δεν είναι σίγουρος ότι θα ξυπνήσει, ότι δεν θα μεταμορφωθεί στη διάρκεια του ύπνου του, ότι δεν θα φοβηθεί στα όνειρά του. Μα και ταυτόχρονα μια γοητεία, η αποπλάνηση που λέγαμε, να ονειρευτεί, μια γοητεία από τον ίδιο τον φόβο αφού αυτός ο φόβος υπόσχεται με το πέρασμα των συνόρων μιας χώρας, το πέρασμα των συνόρων για το «Αλλού».


Θανάσης Μουτσόπουλος
Φυγή
Τουρισμός, Διακοπές και Επαφές με το Ξένο

Στα παλιά επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς Σταρ Tρεκ, οι ήρωες, χάρη σε μια ειδική συσκευή, εξαερώνονταν και τηλεμεταφέρονταν σε άλλη χωρική διάσταση. Hσυχάστε! Παρά τις εξελίξεις, αυτό παραμένει ακόμη επιστημονική φαντασία. Όμως είναι περίεργο: Για να φύγουμε από τις πόλεις όπου ζούμε, παίρνουμε το αυτοκίνητο μας και φθάνουμε στο αεροδρόμιο. Παρκάρουμε, και μετά από λίγο βρισκόμαστε πάνω από τα σύννεφα. Kαι μετά από λίγο ακόμη έχουμε φθάσει στον προορισμό μας, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στο άλλο άκρο του πλανήτη. Kαι μετά από μια μέρα επιστρέφουμε στο ίδιο σημείο, ξαναβρίσκουμε το αυτοκίνητο μας και γυρίζουμε σπίτι. Στην αεροπορική διαδρομή από την πόλη μας μέχρι τον προορισμό μας δεν είδαμε τίποτα (εκτός από τις ταινίες που μπορεί να πρόβαλλαν στο αεροπλάνο), ούτε ήρθαμε σε επαφή με τους ενδιάμεσους τόπους και το φυσικό τοπίο. Mπήκαμε στην Aθήνα και βγήκαμε στην κεντρική Aφρική ή στο Tόκυο ή σε ένα τροπικό νησί. Xωρίς καμία μεταβατική κατάσταση. Όμως ο χρόνος που δαπανάται κατά το ταξίδι θεωρείται από την ωφελιμιστική δομή της κοινωνίας μας μη παραγωγικός. Έτσι αυτός οφείλει, αφενός, να μειώνεται όσο είναι δυνατόν, και, αφετέρου, να αξιοποιείται και ο ίδιος προς όφελος της εργασίας. Φαξ-μόντεμ θα είναι σύντομα διαθέσιμα σε όλα τα αεροδρόμια, ενώ ήδη η ίδια υπηρεσία εφαρμόζεται μέσω του κινητού τηλεφώνου. Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να συνειδητοποιήσει κανείς την ύπαρξη του Πλανητικού Xωριού για το οποίο μιλούσε ο McLuhan και το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης από ένα διεθνές αεροδρόμιο. Mέσα από τις μεταφορές, οι πόλεις μας έγιναν μεγαλύτερες από ότι είναι χωρικά. Tα αεροδρόμια της νέας εποχής πρέπει όχι μόνο να προσφέρουν τις απαραίτητες ανέσεις μιας ολοένα και αυξανόμενης ανάγκης για αεροπορικές μετακινήσεις, αλλά να υμνούν την αίσθηση της «Aναχώρησης» και της «Άφιξης». Tα Duty Free είναι πιθανόν τα νέα παγκάρια της θρησκείας των μεταφορών και οι λάμπες φθορισμού (νεκροτομείου) τα κεριά και οι πολυέλαιοι. O δε Έλεγχος Διαβατηρίων μοιάζει παραδόξως με το face control των μοδάτων νυxτερινών κέντρων. Kαι εδώ άλλωστε μπορεί να "φας πόρτα".


Τάσος Παπαναστασίου
Ταξίδι στην άκρη της τέχνης

. . . . . .Γιατί ταξίδι στην Τέχνη και μάλιστα στην άκρη της Τέχνης;
Είναι, ίσως, μια απάντηση το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Ζωγραφισμένα»;

Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ
Μα της συνθέσεως μ’ αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης.
Η μέρα μ’ επηρέασε. Η μορφή της
Όλο καί σκοτεινιάζει. Όλο φυσά καί βρέχει.
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά νά πω.
Στήν ζωγραφιάν αυτή κυττάζω τώρα

Ένα ωραίο αγόρι πού σιμά στή βρύσι
επλάγιασεν, αφού θ’ απέκαμε νά τρέχει.
Τι ωραίο παιδί. Τι θείο μεσημέρι το έχει
Παρμένο πια γιά να τό αποκοιμίσει.-
Κάθομαι και κυττάζω έτσι πολλήν ώρα.
Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.

Και μες την τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της! Ως άνθρωπος της Τέχνης κι’ εγώ τολμώ να πω ότι συχνά αφήνομαι να ταξιδεύω σε άλλες μορφές Τέχνης, όταν κοπιάζω στην αναζήτηση ενός ρόλου, ή στις εικαστικές μου ενασχολήσεις, όταν ζωγραφίζω ή σχεδιάζω και κατασκευάζω ένα κόσμημα.
Μια επίσκεψη σε κάποιο μουσείο, ή γκαλερί, μπορεί να είναι μια όαση αναψυχής και ανάπαυλας που με χαλαρώνει από το άγχος της δημιουργίας. Κάθε δημιουργική προσπάθεια στην Τέχνη είναι συνήθως μια εγκυμοσύνη σε όλα της τα στάδια! Σύλληψη, κυοφορία, τοκετός με όλες τις εξάρσεις που βιώνει μια γυναίκα που εγκυμονεί. Είναι παράλληλα κι ‘ένα ΤΑΞΙΔΙ, που μπορεί να συνδυάζει ένα πλήθος από συγκινήσεις: αναψυχή, ψυχαγωγία, περιπέτεια, αγωνία, ανάταση, απογοητεύσεις, ευτυχία, γνωριμίες, ανακαλύψεις . . . .
Θεωρώ τη συμμετοχή μου στην γνωστή τηλεοπτική επιτυχία του 2004 – 2005 «Μη μου λες αντίο», ένα συναρπαστικό ταξίδι σ’ ένα φανταστικό καράβι όπου επιβιβαστήκαμε όλοι οι συντελεστές και γνωριστήκαμε μεταξύ μας, ως συνεπιβάτες. Έτσι βρίσκομαι τώρα εδώ, αφού σ’ αυτό το «ταξίδι», γνώρισα το συνάδελφο και φίλο Ηλία Πετροπουλέα και από αυτόν τον Φώτη Καγγελάρη, που διοργανώνει αυτό το συνέδριο . . .



Στέφανος Ροζάνης
Το ταξίδι του Οδυσσέα μέσα στη νεωτερικότητα

Το μοντερνικό ταξίδι της persona του Οδυσσέα δανείζεται τα νερά του από τη θάλασσα του Δάντη, του T.S.Eliot, του Ezra Pound και του James Joyce. Έτσι, η οδυσσεϊκή persona μεταλλάσσεται σε μιά συγκλονιστική περιπέτεια του σύγχρονου ανθρώπου σε πάθος γραφής ενός ξένου μέσα στον εαυτό του Οδυσσέα, σε πάθος περιπλάνησης μέσα στο άξενο τοπίο μιας αντιουτοπικής εποχής χωρίς επιστροφή στις καταγωγικές θάλασσες.




Λιάνα Σακελλίου
Το παλίμψηστο μιας γνωριμίας: Ταξίδι στην ποίηση της αμερικανίδας H.D.

Στη δεκαετία του Εβδομήντα, όταν ακόμη στεκόμουν κατάπληκτη και σιωπηλή μπροστά στην ύπαρξη και στην ποίηση και θεωρούσα ανερμήνευτη την ομορφιά τους, διάβασα κάποια ποιήματα της H.D. Καθαρές εικόνες πρόβαλαν μέσα από ένα λόγο ακριβή, λακωνικό, λυρικό, για να αναδημιουργήσουν την εμπειρία όταν εμπεριέχει την έντασή της και να την ερμηνεύσουν. Οι στίχοι επανέρχονταν στον τόπο του γυναικείου ψυχισμού: ο έρωτας και η έντασή του. Ο έρωτας αποσπασμένος από το αντικείμενό του—το κλασικό μοντέρνο θέμα. Ο έρωτας μέσα σε λιτά θαλασσινά τοπία αλλά και άγρια τοπία ανέμου και γης, να συμπλέκεται με αισθησιακά όστρακα, πολύτιμα πετράδια, εξωτικά άνθη, με ελληνικές θεότητες. Η H.D. χρησιμοποίησε τη μαγική ταύτιση με τα θηλυκά στοιχεία της φύσης για ν’ αποκαλύψει τις πηγές της καλλιτεχνικής δημιουργίας μιας ποιήτριας και για να σαγηνέψει έναν διχασμένο εαυτό που την υπνώτιζε.
Η H.D., η εικονίστρια, η Ελληνίδα ποιήτρια της αμερικανικής γραμματείας και μούσα των εικονιστών, ως δρυάδα μου αποκάλυψε τη διαύγεια εκείνου του κόσμου που ήταν και δικός μου σε μία πόλη υγρών εσωτερικών χώρων. Εκείνη μια Αμερικανίδα στο Λονδίνο, εγώ μια Ελληνίδα στο Λονδίνο, αιχμάλωτες κι οι δύο απ’ το ταξίδι, εκείνη να παιδεύεται με την απόδοση της ακρίβειας στο ελληνικό όραμά της, εγώ να χαρτογραφώ τις οδούς του Υπερβατισμού σε πουριτανικές κοινότητες της Αμερικής.
Η Αμερικανίδα ποιήτρια HILDA DOOLITTLE (1886-1961), που σεμνά υπέγραφε με το μονόγραμμα ΗD, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες ποιήτριες του 20ου αιώνα. Ανήκε στην πρωτοποριακή ομάδα των εικονιστών, του ποιητικού κινήματος που ανέτρεψε την παράδοση των συμβολιστών του 19ου αιώνα. Το πρώτο μέρος της ζωής της, μέχρι την ηλικία των εικοσιτεσσάρων, η Hilda Doolittle το πέρασε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γεννημένη στις 10 Σεπτεμβρίου του 1886 σε μια μοραβιανή κοινότητα στη Βηθλεέμ της Πενσυλβάνια, η Hilda πρέπει να επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την εκκλησία, καθώς η μητέρα της ήταν αναμεμειγμένη στην ηγεσία της.
Στα δέκα της χρόνια, η οικογένεια μετακομίζει στη Φιλαδέλφεια, όπου ο πατέρας της αναλαμβάνει θέση καθηγητή αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Από τον κύκλο των συναναστροφών της κατά τα νεανικά της χρόνια, καθοριστική υπήρξε η γνωριμία της με τον Ezra Pound, ο οποίος θα σταθεί βαθιά επιρροή στην πνευματική της εξέλιξη, καθώς και έρωτας βασανιστικός. Το 1904 η H.D. αρχίζει να παρακολουθεί μαθήματα φιλολογίας στο κολέγιο Bryn Mawr, τα οποία όμως εγκαταλείπει το 1906 λόγω προβλημάτων υγείας, αλλά συνεχίζει να μελετά στο σπίτι και να γράφει. Η κατάσταση της Αμερικανικής ποίησης εκείνα τα χρόνια απασχολεί τις νέες ποιητικές παρέες και το θέμα που συζητιέται στη φοιτητική συντροφιά των Ezra Pound, William Carlos Williams και Hilda Doolittle είναι, από τη μια, η ανάγκη ανανέωσης της αμερικανικής ποίησης και από την άλλη, η έλλειψη εθνικών ποιητικών παραδειγμάτων στα οποία θα μπορούσαν να στραφούν. Διαφέρουν όμως στις απόψεις τους για το τι χρειάζεται να γίνει με την ποίηση: ο Williams πίστευε στη λύση της Αμερικανικής κληρονομιάς, της γηγενούς λαλιάς, ενώ ο Pound και η Doolittle είχαν τα μάτια εστραμμένα σε έναν οικουμενικό πολιτισμό. Τελικά το 1911, η Doolittle θα ακολουθήσει τους Pound και Eliot στο ταξίδι των Αμερικανών αυτοεξόριστων ποιητών στην Ευρώπη. Για το υπόλοιπο της ζωής της, θα παραμείνει κατά βάση αυτοεξόριστη, ένα άτομο σ’ ένα διαρκές ταξίδι.
Γράφει ακατάπαυστα και δημοσιεύει ποίηση και πρόζα, μεταφράζει Ευριπίδη και Έλληνες λυρικούς, κάνει ψυχαναλυτική θεραπεία με τον Freud, παίζει την Άστριντ στην ταινία «Όριο» (Borderline, 1930) του K. Macpherson και επιχειρεί τα μεγάλα ταξίδια της στην Ελλάδα και την Αίγυπτο (1920, 1922), ενώ παράλληλα μεγαλώνει την κόρη της, την Περντίτα. Μερικά από τα έργα που εμφανίζονται στις δεκαετίες αυτές (και προσέξτε τους ελληνικούς τίτλους) είναι: Υμέναιος (1912), Χορικά από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι (1916), Ηλιοδώρα και άλλα Ποιήματα (1924), Παλίμψιστον (1926), Ηδύλος (1928), Άλικα τριαντάφυλλα για χαλκό (1931), Η Νεκρή Ιέρεια Μιλά (1930). Η γραφή της πασχίζει ν’ ανιχνεύσει έναν ορίζοντα γυναικείας ποιητικής ύπαρξης και να συγκροτήσει μια προσωπική φωνή Τα θέματά της απλώνονται και η ποιητική της ύφανση γίνεται πιο περίπλοκη. Οι συνδέσεις μιας εξελισσόμενης αυτοβιογράφησης με σχήματα ποιητικής μεταφορικότητας και αρχετυπικές εκφάνσεις είναι δύσκολο ν’ ανιχνευτούν. Ιδιαίτερη σημασία παρουσιάζει η έννοια του παλίμψηστου, της περγαμηνής δηλαδή που, με τις αλλεπάλληλες εγγραφές, αποτυπώσεις και σβησίματα που υποδηλώνει, μας βοηθά να αναπλάσουμε κατά την ανάγνωσή μας, αφενός την πυκνή νοηματική και κειμενική διαστρωμάτωση, αλλά και το ακαθόριστο της πολυσημίας της ποιητικής ύλης.
Στις δεκαετίες του ’40 και του ’50, με την Τριλογία και την Ελένη στην Αίγυπτο—τα μείζονα, κατά γενική ομολογία, έργα της—η HD αναπτύσσει έναν ώριμο ποιητικό στοχασμό πάνω στις συμβολικές δομές των ιδεολογιών του δυτικού πολιτισμού σχετικά με τα δύο φύλα και ανασκευάζει την αρχετυπική μορφή της γυναίκας ως ερωτικό αντικείμενο.
Αρκετά αργότερα, στη δεκαετία του ’90 σκοντάφτω στις μαγικές πέτρες, στα παλίμψηστα, στα ιερογλυφικά της Τριλογίας. Είναι όλα τυλιγμένα μ’ έναν φωτεινό κύκλο, ενώ το κέντρο τους παραμένει σκοτεινό. Με συνεπαίρνει η σιγουριά της H.D. στη χρήση της αρμονίας και του ρυθμού, το παιχνίδι των λέξεων μέσω του ήχου που με γυρίζει πίσω στις πηγές και πάλι μπροστά σ’ ένα παρόν πιο αντηχητικό, πιο πλούσιο σε δυνατότητες. Το γήινο παρόν, το άυλο παρελθόν, το ελληνικό και το αιγυπτιακό όραμα, είναι ένα ταξίδι το οποίο εύκολα μοιράζεται η H.D. μαζί μου.
Τη φαντάζομαι ν’ απαγγέλλει: εύθραυστη, ντροπαλή, πριγκιπική. Η ενάργεια φυσική και εύκολη. Το βλέμμα φωτεινό. Μια λεπτή δέσμη φωτός πέφτει στη μαύρη βελούδινη κορδέλα των μαλλιών της. Σκύβει ελάχιστα μπροστά καθώς αναπνέει τους στίχους της.
Στρέφει το κεφάλι και με κοιτά: «η μυθολογία είναι πραγματικότητα», μου λέει. Πώς να μπω στο μυστήριό της και να το βιώσω; Τη μεταφράζω. Η φωνή της με προσκαλεί:
Ελληνικό το άνθος· η έκσταση ελληνική
ανακτά για πάντα
Κάποια που πέθανε
ακολουθώντας
το χαμένο μέτρο πολύπλοκου άσματος.
Πριν από τον θάνατό της ομολογεί: «Νομίζω ότι κατάφερα να πάρω αυτό που έψαχνα από τη ζωή και την τέχνη», ενώ μια μέρα πριν πεθάνει, τον Σεπτέμβριο του 1961, κράτησε στα χέρια της το πρώτο αντίγραφο της Ελένης στην Αίγυπτο. Τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα εκδίδουμε την μετάφραση της Τριλογίας της στη χώρα που ανήκαν γεωγραφικά τα όνειρά της.



Άγγελος Σκούρτης
Θέλω να φύγω με τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ
Προσωπικές εμπειρίες - έρευνα, έργα - απο τον κόσμο των εφήβων.


Τάκης Τζίμας
Άγιον Όρος 1848, το πρώτο φωτογραφικό ταξίδι. Σκοπός και επιδιώξεις με όχημα το (νέο) μέσο της φωτογραφίας

Η οργάνωση ενός ταξιδιού τον 19ον αιώνα, σε μία εποχή που τα μέσα μεταφοράς ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, απαιτούσε οικονομικά μέσα τα οποία μπορούσε να δικαιολογήσει μόνον ο σκοπός και η χρησιμότητα του ταξιδιού. Ένα τέτοιο, άγνωστο αλλά πολύ σημαντικό ταξίδι, πραγματοποίησε στο Άγιον Όρος το 1848 ο Ρώσος Perre de Sevastianoff επικεφαλής πολυμελούς ομάδας τεχνικών.
Το ταξίδι αυτό χρηματοδοτήθηκε από τον τσάρο της Ρωσίας και σκοπό είχε την αντιγραφή με τη μέθοδο της δαγγεροτυπίας -που είχε μόλις πριν εννέα χρόνια ανακοινωθεί στο ευρύ κοινό(1)- των σπάνιων χειρογράφων και ιερών κειμηλίων που φυλάσσονταν επί αιώνες στα μοναστήρια της Αθωνικής Πολιτείας.
Η (πρώτη) φωτογραφική εφημερίδα "La Lumiere" που εκδίδονταν στο Παρίσι περιγράφει ως εξής την αποστολή και το έργο που επιτέλεσε ο Pierre de Sevastianoff στο Άγιον Όρος(2): "….. Άγιον Όρος. Το ταξίδι του κ. de Sevastianoff. O αριθμός των κλισέ που πραγματοποίησε ο κ. Sevastianoff αριθμεί τις 4.500. Αφού ολοκλήρωσε την εξωτερική φωτογράφιση των αναρίθμητων μοναστηριών αυτής της ιδιότυπης νησίδας στην οποία πηγαίνει κανείς με τρομερές δυσκολίες, ο λαμπρός καλλιτέχνης προχώρησε στην φωτογράφηση των σημαντικότερων μονών του Αγίου Όρους, οι οποίες παρουσιάζουν ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Στην συνέχεια εισχώρησε στα άδυτα των μοναστηριών αναπαράγοντας-φωτογραφικά- τους ανεκτίμητης αξίας καλλιτεχνικούς και ιστορικούς θησαυρούς που φυλάσσονται εκεί... Φτάνει κανείς να είναι εξοικειωμένος με την φωτογραφία για να καταλάβει την έκταση των γνώσεων και δεξιοτήτων που απαιτούνται για να αντιγράψει κάποιος σωστά τα αρχαία, φθαρμένα, κιτρινισμένα από το χρόνο χειρόγραφα και τις ξεθωριασμένες αγιογραφίες. Επίσης, στη θέα αυτών των υπέροχων εικόνων του Sevastianoff, όλοι μας φανταζόμαστε την ευχάριστη έκπληξη και τον θαυμασμό που θα νιώσουν οι αναγνώστες μιας πιθανής έκδοσής τους σε λεύκωμα από τον διαπρεπή Ρώσο φίλο μας. Τέλος, οι ερευνητές και οι καλλιτέχνες θα βρουν σ' αυτό το μοναδικό μουσείο τεράστιο πλούτο γνώσης και πληροφοριών…"
H δουλειά του Pierre de Sevastianoff αντιπροσωπεύει την πρώτη μαζική και εκτενή αντιγραφή βιβλίων και χειρογράφων στην ιστορία της φωτογραφίας. Πιθανότητα ή παντελής έλλειψη εικόνων από αυτή τη δουλειά να έχει επιδράσει αρνητικά στην προβολή της και στην αξιολόγησή της. Ίσως να έχουν διασωθεί κάποια σοβαρά δείγματα σε αρχεία της αχανούς Ρωσικής επικράτειας. Ένα είναι σίγουρο. Ότι το σημαντικό αυτό ταξίδι του Pierre de Sevastianoff στο Άγιον Όρος δε θα πραγματοποιούνταν εάν δεν είχε προηγηθεί η εφεύρεση της φωτογραφίας.
1. Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών, Παρίσι, 19/8/1839
2. D. E. Lacan, Εφημερίδα La Lumiere, Παρίσι, 15 Οκτωβρίου 1860



Άσπα Τομπούλη
Ταξίδι και Στάσις στα κείμενα του Ευγένιου Ο' Νηλ

Το ‘ταξίδι’ διατρέχει τα κείμενα του Ο’ Νηλ: είτε ως η φυγή στη θάλασσα ‘πέρα από τον ορίζοντα’ είτε ως περιπλάνηση στο περιθώριο της ‘μεγάλης πόλης’ ανάμεσα σε κοινωνικούς παρίες και έκπτωτους αγγέλους. Το ταξίδι ως εσωτερική διεργασία και πραγματική εμπειρία σπάνια ολοκληρώνεται. Η ‘στάσις’, η ακινησία, η απορία και η αδυναμία υπέρβασης αδιεξόδων που δημιουργούνται από προσωπικά τραύματα αλλά και κοινωνικά αδιέξοδα ενός καταρρέοντος κόσμου κυριαρχεί στα τελευταία έργα στα οποία επικεντρώνω σ’ αυτή την ομιλία μου. Ως άξονα έχω μια παραμελημένη και στην Ελλάδα ίσως παντελώς άγνωστη πλευρά του Ο’ Νηλ: την πολιτική. Με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Χιούϊ φέτος το χειμώνα στην Αθήνα εξετάζω ‘ταξίδι’ και ‘στάσις’ σε συνάρτηση με την αντίληψή του Ο’ Νηλ για την Αμερική και τα αδιέξοδά της όπως τα έβλεπε ήδη από την εποχή του μεσοπολέμου.



Βραδιά Ποίησης


Νάνος Βαλαωρίτης

ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΑ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ

Θέλουν να με βγάλουν στο σφυρί
θέλω να μπω στη φυλακή
θέλω να’μαι όπως μια Κυριακή
να τρώμε όλοι ένα γλυκό

θέλω να γίνω χρυσοχόος
με χρυσόσκονη να σε χρυσίσω
θέλω να πάμε στην Αμερική
να γνωρίσουμε τον κύριο Κροίσο

θέλω να ταξιδέψω στην Ινδία
να καώ στην νεκρική πυρά
ψέλνωντας μια σούτρα βουδική
στον Γάγγη να ρίξουν τα οστά

θέλω ν’ανεβώ τον Αμαζόνιο
αντίθετα στο ρεύμα – να φαγωθώ
από ένα σαρκοβόρο τροπικό φυτό
ψελλίζοντας μια σολομονική

θέλω να σε δω βαθειά στα μάτια
έλεος να σου πω σταμάτα κι ας
λουστώ για δεύτερη φορά
στον καταρράχτη Νιαγάρα

θέλω να αναμετρηθώ με τη σκιά
που πάντοτε σ’ ακολουθεί
ν’ αρμενίσω με λευκά πανιά
στην Ευρώπη με τα συνδικάτα

θέλω ν’ αναληφθώ στα επουράνια
να μη σε ξανασκεφτώ ποτέ μου
να κάτσω δίπλα στον Αρχάγγελο
να διαβάζουμε φτηνά ρομάντσα

αθήνα 21 απρ 2005



Γιώργος Βέης

Λάφυρα

1
Την πρώτη φορά πέρασα σχεδόν από πάνω του
σα να ήθελε να με τραβήξει,
να με πάρει στο φως και στις σκιές του-
δεν έδωσα και πολύ σημασία
το αεροπλάνο υποσχόταν άλλωστε νέους ορίζοντες
από το παράθυρο μου μπέρδευα ξανά
αποστάσεις κι επιθυμίες.
Τώρα που περπατώ
ένα - ένα τα μονοπάτια του
και το ακούω,
δεν έχουν τέλος τα τραγούδια του
μετρώ στους κορμούς δέος
και φρόνηση
δάσος με τις σημύδες.


2
κατάλαβε αμέσως ότι δεν θα έμενε τίποτε όρθιο πια έτρεξε με όση δύναμη είχε να φτάσει πρώτο στο άνοιγμα της μάντρας να χυθεί από στο βουνό να βρει άγριο κοπάδι δεν θα έμενε τίποτε πίσω ούτε να βοσκήσει ούτε σταγόνα νερό να πιει κι έτρεξε οι φλόγες τού έκαιγαν ήδη τα κέρατα ένα μικρό δίπλα του είχε γίνει μπάλα φωτιάς και τον τρέλαναν οι στριγκλιές από την κάπνα δεν έβλεπε τίποτε πήρε λάθος δρόμο και κουτούλησε τον τσοπάνο κάρβουνο αλλά ήταν κάρβουνο ο τσοπάνος του; και δεν μπορούσε να τρέξει άλλο ούτε έβλεπε το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο να του τρυπήσει τα πλευρά μόλις πρόλαβε να στρίψει στη ρεματιά αλλά μπερδεύτηκε στα σκίνα και πήρε φωτιά από κάτω του σύρθηκε στις πέτρες να την σβήσει αλλά καίγανε πιο πολύ τώρα τα σωθικά του οι πέτρες καίγανε πιο πολύ κόλλησαν πάνω του αλλά δεν ήταν να γυρίσει πουθενά ήξερε ότι θα έμενε εκεί δεν είχε μάθει τίποτε μόνο να είναι ήξερε αλλά θα ξυπνούσε δίποδο άτριχο στο όνειρο του Θεού να του ζητήσει λόγο και μαχαίρι να σφάξει όλα τα άλλα δίποδα στο δάσος που γέλαγαν μύριζαν ανθρωπίλα και ούρα κι είχαν λόγο γύρναγαν μέσα στα βάτα να κάνουν τι δεν ήθελε πια άνθρωπος να γίνει αλλά να μην καίγεται ήθελε και να πεθάνει ήθελε μέσα στον κάμπο ήρεμο με τ ΄ αδέρφια του αλλά δεν πρόλαβε κι έγινε άνθρωπος να κάψει το κριάρι..


Φώτης Καγγελάρης

Οκαβάνγκο

Κι ύστερα, τον κύκλωσε η έρημος.
Σιωπηλά, ανύποπτα, ερμητικά.
Κανείς δεν το κατάλαβε.
Κανείς δεν είδε τα σημεία.
Πουλιά και ζώα έπαιζαν χαρούμενα
στις εκβολές του.
Ιπποπόταμοι έδιναν βαθιά φιλιά.
Αντιλόπες με βλέμμα ζαχαρωμένο κι ανήσυχο
Αφουγκράζονταν τους οργασμούς των τριζονιών.
Και χιλιάδες μαϊμούδες γυάλιζαν καθημερινά
κουμπιά και επωμίδες στο στραφτάλισμα της βουής του.
Μόνον εκείνος ξέρει…
Μόνον εκείνος…
Ότι αυτό δεν ήταν εκβολές.
Αυτός ήθελε να συνεχίσει
να φτάσει στη θάλασσα
να τον αγκαλιάσει
να τελειώσει μέσα της.
Όμως, τον κύκλωσε η έρημος.
Η έρημος φάνηκε πιο δυνατή.
Η έρημος ήταν πανούργα.
Τον άφησε να προχωρήσει μέσα της.
Περήφανος αυτός που την διασχίζει
πως την ξεσκίζει
όπως θα΄ κανε σε λίγο με την θάλασσα.
Και τότε… του΄κοψε το δρόμο.
Τον περικύκλωσε.
Σιωπηλά, ανύποπτα, ασφυκτικά.
Κανείς δεν κατάλαβε.
Κανείς δεν είδε τα σημεία.
Κανείς δεν του΄πε: «πού πας;»
«τι κάνεις εκεί;»
Όλοι βλέπαν εκβολές.
Κομψότατες δίνες σμίγαν
το γαλανό και το σκοτάδι.
Ευφρόσυνοι καταρράκτες αντηχούσαν
τους λογισμούς του.
Χιλιάδες καθρεφτάκια αντιφεγγίζαν
το πέταγμα των πουλιών.
Και κροκόδειλοι μ΄ ακίνητα χαμόγελα
δάκρυζαν ευτυχισμένοι και προσεύχονταν
«ρειπάντατα – ρειπάντατα» με ύμνους μαγικούς.
Αχ, κανείς δεν ήξερε
Κανείς δεν κατάλαβε.
Ότι αυτό δεν ήταν εκβολές.
Αυτό ήταν ασφυξία.
Διαμελισμός.
Λιμνάζοντα βλέμματα.
Σάπιες λέξεις.
Άμμος στο στόμα.
Άμμος στα μάτια.
Άμμος…. Παντού.

Και όμως, ήταν τόσο ορμητικός
Και ευδαίμων όταν ξεκινούσε,
Αυτός. Ο ποταμός. Ο Οκαβάνγκο.

Ο ποταμός Οκαβάνγκο πηγάζει
από την Αγκόλα και «πνίγεται» στην
Μποτσουάνα από την έρημο Καλαχάρι.



Δημήτρης Καλοκύρης

Ερημόπολις

στο Nάσο

ΟΠΩΣ μια λέξη για την ηλικία των μετάλλων να είχε νόημα. Σαν τα ελάχιστα που συνδέουν με το ρεύμα τού λόγου τα ζώα. Kάτι σαν όνομα σχεδόν, συνωνυμία ίσως μιας παραλίας Pαμόνας, και από κει πλόες εαρινοί, νυχτοπορία στα νερά της Iωνίας – φιλομειδής να τεντώνεται παλλακίδα του Άδη.

Kαι έτσι ταξιδεύοντας ανέστιος, με το υπόλευκο οχηματαγωγό «Aρίων» (που ανατινάχτηκε τον επόμενο χειμώνα ανοιχτά της Συρίας ενώ περνούσε, ερήμην μου, από το φινιστρίνι του η μεγαλύτερη πανσέληνος της Mεσογείου)

εδέησε να συμβεί και είδαν μερικοί το πυρόξανθο πρόσωπο και το σώμα της έχιδνας να καλπάζει ξέφρενη στα υδρόβια δάση, με την άμμο ψιμμύθια στο λαιμό και τη χωρίστρα της θυσσανωτή σα δάφνη των υδάτων.

Όπου ξανά, στη Mήθυμνα εξόριστος κατέφυγα, το μαύρο χαλικάκι μου πετώντας στο Θερμαϊκό και στου Δαβίδ τη λεύκα, επειδή αυστηρά του καταλόγισα πως άφησε τη στρατώνα για να ξεπληρώσει το βίο πάνω στους ακρεμώνες των κλαδιών σαν το πουλάκι – ο ερωτόκριτος.

Aλλά με ποιους να συντάχτηκα ασυναίσθητα κι αναγάλλιασα σήμερα, διαβάζοντας πως το μετόχι του Tοπλού, το Iδιόρρυθμο λέγοντας της Σφαίρας, στον κάβο ακριβώς της Aκρωτηριανής, ονομαζόταν και αυτό Eρημόπολις; Eίχα περάσει τρεις φορές την Πόρτα του Tροχού και το χαντάκι, φυγάς, των Διπλών Aναθεμάτων, περιοδεύοντας έξω απ’ το κτίσμα, ο άπολις, στο κριθάρι, την άκανθα και τα τριζόνια.

Kαι ο έρημος άνθρωπος, διαδίδουν εκεί, είναι σαν το αλάτι· γιατί φοβάται, λέει, το νερό και φυραίνεται στην άμμο. Mε τον καιρό φυτρώνει βλαστάρι στο κεφάλι του, χλόη στιλπνή και λάχανο στα γένια.

Eίναι γνωστό επίσης στα γύρω χωριά ότι μετά την έκρηξη του κρατήρα, έντομα, ζώα και άνθρωποι για μερόνυχτα έξι τυφλώθηκαν. Kι εκεί κοντά στο μετόχι, ακόμα σώζονται τα λείψανα πανάρχαιου λιμένα, μια πόλη καταγραμμένη ίσως Ίτανος, απ’ όπου μίσθωσαν άνθρωπο οι ναυτικοί της Θήρας, μόλις βεβαίως ξαναβρέθηκαν στο φως, και τους οδήγησε από τις ξέρες στις ακτές της Aλεξάνδρειας, τριάντα κόμβους νοτιοδυτικά της ’Iλιάδας ή άλλου έπους, αν θυμάμαι.

Στα μέρη άνθισαν βαφεία της βασιλικής πορφύρας (porpura murex), όπως επίσης έλαμψαν υαλουργοί, που κοκκίνιζαν το γυαλί με ρινίσματα χρυσού και αδίαντο την κορυφαία στιγμή της τήξης. Aλλά να μην ξεχάσουμε και τα υφαντήρια, τις βιοτεχνίες των καλλυντικών που γίνονταν από καπνιά και υγρή πίσσα για τα βλέφαρα, ανθρακικό μολύβι για ν’ ασπρίζει απροκάλυπτα ο λαιμός και το μάγουλο, αρώματα από κρασί και κορίανδρο, αλοιφές από φοινικόλαδο και μέντα για την ανάταση του στήθους (miserabile visu), και βέβαια έκοψαν νομίσματα με τρίτωνες και όστρακα ώσπου, μετά από σαράντα τυραννίες και ανακτοβούλια, η πόλη αύτανδρη καταποντίστηκε σε πειρατείες, σεισμούς, τους αιώνες εγκαινιάζοντας των χριστιανών.

Σώθηκε επιτύμβιο, παρ’ όλα αυτά, κάποιου νεαρού που, επί Bάττου του Xωλού και Φερετίμης βασιλέων, αναδείχτηκε τοξότης ισάξιος του Aπόλλωνα. O ακραίος αντίπαλος, σύντροφοι, ανέκαθεν μεγάλωνε με αμβροσία. Kαι η σκαπάνη του ιταλού αρχαιολόγου Άλμπερτ ανέσυρε στις μέρες μας θρήνο για τον Eξάκωνα, ετών 22, πάνω σε γκρίζα πέτρα. Aλλά συνέπεσε τώρα να κατοικώ για κάποια χρόνια, μαθητής, κοντά στο άλλοτε πολυτελές κονάκι του Mιρζά, πάνω απ’ το ξυλουργείο, σ’ ένα νεόδμητο της οδού Άλμπερτ ακριβώς, μ’ ένα στενό, μωσαϊκό μπαλκόνι που κοιτούσε μεσ’ από την πεντάτευχη κουρτίνα σε μια πέρα αυλή, τον ήμερο φοίνικα της επαγγελίας.

Και όποιος βλέπει φοινικιές, χαρές να περιμένει εξάπαντος μαζί με πλούτη ευγενούς γυναικός, επεξηγούσαν οι Oνειροκρίτες του Aστράμψυχου και οι σεληναγωγίες του Aχμέτ

όσο κι αν είχαμε μεσάνυχτα κείνη την εποχή από μυρτώα χείλη κι αέρινα προσκέφαλα, την τεχνική του χρόνου, κι ας μη βγήκαν τα όνειρα ακέραια όλα,

μα ένα πείσμα μοναχά ν’ αντιτάξω στις Eντολές, ψιχία έστω ενός σθένους λειψού, ότι τουλάχιστον δεν παραδίδομαι αμαχητί, ακόμα

ο Eρημόπολις.
1990



Κώστας Κρεμμύδας

Υδρούσα 2

Τα τελευταία ούζα τα ’πιαμε στο πόδι
Το canto του Διονύση τάραζε τα σωθικά μας
Πονούσα
Οι πόρτες τρίζαν παράξενα
οι μικρές πυρκαγίες μόλις που 'σβήναν
στο άκουσμά μας
Πρωινό στην αυλή ο θάνατος
Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και γι' αυτά.

Κοιμόσουν ανάσκελα
Το κεφάλι σου γυρισμένο στο πλάι
σιγομιλούσε της θάλασσας
Μια καφέ εμπριμέ κουρτίνα
σκίαζε τη ψυχή μου
Έμεινα αρκετά μέχρι να φύγει το πλοίο με τις
καρτ ποστάλ και τους ηλίθιους
Τα μάτια σου ακόμα κλειστά.

Πλησίασα το κασετόφωνο κι η Αλεξίου
έσπασε τη σιωπή. Πάνω στο σκαμπό
ο τρελός του νησιού λικνιζόταν
Δε μπόρεσα να καταλάβω.
Το χέρι μου άγγιξε το σκέπασμά σου
Δε μ' ακουγες που μίλαγα
Σκεφτόσουν

Σκέφτομαι στη γλώσσα μας σημαίνει πονάω ή
ψωνίζω στα σούπερ μάρκετ της Κανάρη
Σάββατο μεσημέρι γύρω στις δώδεκα.

Κάποια στιγμή έκανα πίσω την ώρα που
το νερό σκάει με βία στη μπλε κουπαστή
Δυο γλάροι φουντάριζαν στη θάλασσα·
ο τρίτος έμεινε αναποφάσιστος.

Στα καλντερίμια ακούω τη φωνή σου
Το χέρι μου ψάχνει αχόρταγα τα δάχτυλά σου
Το ροζ μανόν - που ποτέ δεν μ' άρεσε- τ' αγάπησα.

Την ώρα που κατέβαινα έσκασε η μπόμπα:
μαχαιρώνονται τρεις νέοι στην προκυμαία
δυο νεαρές συνουσιάζονται στα κύματα
κι εμείς ακουμπισμένοι στο μπαρ
κάναμε έρωτα με τα μάτια.

Ο γιος μου και σήμερα δάκρυσε στην παραλία
Τα μαλλιά του γεμάτα αρμύρα ακούμπαγαν στο πρόσωπο σου
Το αδιέξοδο είναι η ασφαλιστική δικλείδα της αρμονίας
Η ευτυχία ενυπάρχει στο θάνατο
για τη ζωή δε λέει κανείς μας τίποτε
Κάποτε
που οι Νατάσσες θα ερωτεύονται ελεύθερα μεταξύ τους
που τα ταμπού θα πάψουν να τυραννούνε τις αγριελιές
κι οι ανεμοι να εκλιπαρούνε θύελλες
θα καταφύγουμε γυμνοί στο Σύνταγμα.

Τις νύχτες σε σκέφτομαι και κρυώνω
Οι αφιερώσεις σταματησαν τη μουσική πανδαισία
Είναι κακό ν΄ αγαπάς στο παρόν δίχως να
εξετάζεις τις συνέπειες του χθες στο μεθάυριο
Ποιά ποίηση και ποιά ζωή στις μέρες μας;
Τα δελτία ειδήσεων είναι ευνοϊκά για τις γάτες.

Η Ύδρα σημαδεύει τη ζωή μου.

Κάποια Μεγάλη Παρασκευή θ' ανταμωθούμε ξανά
σε εκκλησιές κι ανεμοθύελλες.
Δεν ξέρω αν θα θυμάσαι το όνομά μου
πάντως εγω δεν πρόκειται να βγάλω φωτογραφίες
στην παλιά αυλή με το πηγάδι
πίνοντας δήθεν γραφικούς καφέδες.

Στερούμαι φωτογραφικής μηχανής
Άλλωστε κοιμάμαι αρτιμελής τα βράδια
την ώρα που ευνουχίζεται ο Σινόπουλος.

Οι αποχετεύσεις που είχαν βουλώσει
χύνονται πάλι στη θάλασσα.

Η προκυμαία γεμίζει σκατά που αιωρούνται
Οι σημαίες αναπτερώνουν τα εθνικά μας ιδεώδη.
Το τέλος αποτρόπαιο ή με ταχύτητα δεν επισπεύδει
το φόβο δεν προκαλεί την οδύνη
Γι' αυτο σα θα με δεις να βγαίνω πάλι στο φως
χαμογέλασε
είναι το λίγο για τον τρελό που λικνίζεται
στα ουζάδικα της γειτονιάς σου
Χαμογέλασε και πες μου κάτι σιγά
σάμπως να νανουριζες τη νύχτα

Τη νύχτα εκείνη που ποτέ δεν υπήρξε.



Υδρούσα 1

Απ' το πρωί ο καιρός δεν έλεγε ν’ αλλάξειΚατά τις πέντε σηκώθηκε αέρας δυνατός
που ’παιρνε το λευκό σου φόρεμα
στην προκυμαία
Τα rooms to let περίμεναν ανυπόμονατους τελευταίους πελάτες.

Ο ουρανός έγινε μουντός
η θάλασσα απόμεινε γκρίζα
τα καλντερίμια γυάλιζαν στο απόβροχο
της σιωπής και της ανάσας μας.
Όσο για μας
συνεχίζουμε να ασελγούμε
παράφορα μυθομανείς παράφρονες και μόνοι.



Ηρακλής Λιόκης

Γραφή στο "Αψέντι"

Αχνή παραπαίει η φωνή σου
πανί στ' ανοιχτά κάποιας νήσου
ψάχνει, δεν βρίσκει καμιά λέξη
για να μπορέσει να διαλέξει
η λήθη γραμμάτιο που λήγει
απαλά μας τυλίγει
μοιάζει το να μείνεις κοντά μου
γραφή της ευκίνητης άμμου

29.1.2006 - 22.4.2006


Μιχαήλ Μήτρας




Αντρέας Παγουλάτος

Τροπές 27

στην Alicia Neto


ταξίδι
ξεφεύγοντας την άβυσσο
νόστοι και περιπλάνηση
περίπου πλάνη
μια νοσταλγία
για ένα αύριο
που δε φθάνει
και να γεμίσει πως
άδειο από νόημα
αντλώντας
απ’ τις πηγές του κόσμου
ροή και χρόνο
μύθο για έργα και ημέρες
κι ολόγυρα
απέραντη
η σιωπή μονάχα
η σιωπή
που σφύζει
μ’ όλα τ’ άστρα
μια μουσική
που κορυφώνεται
και σταματά
καθώς η ξάστερη
ματιά σου
με διαπερνά
από μιαν άλλη ήπειρο
μακριά πολύ κοντά
ασάλευτη σιωπή
που πνίγει
όλα τ’ άστρα
ασφυκτική
μα σαν ακούγεται
να τραγουδά
φωνή αστείρευτη
η φωνή σου
λυτρωτικά
από μιαν άγρια μνήμη μου
κοντά πολύ μακριά
ξανά
με λευτερώνει
και λευτερώνει
κι όλα τ’ άστρα


Λιάνα Σακελλίου

Μοντέρνα Ηδονή
 
Δεν χρειαζόμουν το είδος αυτό του μαύρου κεντήματος—
το μονότονο σχέδιο, τη μυστικότητα χωρίς το ανθρώπινο είδος.
Θα ’θελα να το ανασυνθέσω ελεύθερα,
να το εξερευνήσω με τη βελόνα
στον εγκλεισμό, στον κίνδυνο.

Δεν κάνω τίποτα να διώξω τον φόβο—
τσουκνίδες, σκλήθρες, σαρκοφάγα,
ο τεράστιος μανδύας για τον διάβολο.
Μετακινώ τα δάχτυλα πιο πέρα
κινώ το δάσος προς εμένα.

Ένα είδος αναζήτησης είναι κι αυτό,
μια περιπέτεια αισθήσεων.
Να το αλλάξω;
Τα στοιχειά να μπουν σε κήπο;
Να μου ποζάρουν σαν υλικό από έντομα;

Το δάσος όμως στοιχειώνει
(Το μαύρο σώμα του εντονότερο τώρα που γράφω)
και σιωπά.


Παραμύθι του δάσους
 
Ακατέργαστο υλικό πνέει ανάμεσά μας
σαν πειρασμός.
Μια σκηνή περιμένει νύμφες, δράκους
καβαλάρηδες αλύγιστους
με σιδερόπλεκτα γάντια
το φρένιασμα του κυνηγιού.

Κρέμομαι στο πράσινο χάος
σαν χνουδωτό έντομο.
Φύλλα αποκαλύπτουν απόκληρα κάστρα.
Η προσμονή του χώρου
μια συνεχής ηδονή.
Τίποτα δεν αρνείται το δάσος.


Διαφυγή μοντέλου

Η χλωροφύλλη στο πινέλο του μετατοπίζει τις φτέρες
κοντά της όταν εκείνη κοιτάζει τον υποτελή κισσό
τόσο έντονα που γίνεται τοπίο
πέρα από τον τοίχο των δέντρων, πέρα απ’ τον άνθρωπο.

Γιατί επιμένει τον ίδιο μηχανισμό της ανάγκης
να μοιραστoύν, το ίδιο σύνολο κανόνων;
Προτιμά την εμπειρία του δάσους
μεγεθυσμένη πέρα απ’ τις λέξεις.


Ενθύμιο ταξιδιού πριν την άνοιξη

Το ταξίδι σ’ απίθωσε σε μένα.
Το σκοτεινό σου στόμα τονίζει την υπόσχεση της γύρης.
Αποκοιμήσου στις απολήξεις των νεύρων μου
Κι ο λιμναίος κόσμος θα γίνει φύλλωμα.


Κωστής Τριανταφύλλου

Tαξίδι μέσα στις λέξεις





MAGIC BUS




τραγούδι για μεγάλους δρόμους*

το θηρίο βάζει μπρός
μια κορνάρει μια βρυχιέται
μια κυλάει περήφανα
στην ασφαλτοστρωμένη γη
σένα κάθισμα διπλό περνάν οι ώρες
περνάνε οι νύχτες κι οι μέρες περνάμε σύνορα
κι οι τελωνιακοί μας κοιτάνε λοξά
συλλέκτες σφραγίδων για τη συλλογή του διαβατήριου
να το τελειώσουμε κι αυτό με διεθνείς μουτζούρες
ή μας παίρνουν για λαθρεπιβάτες
σαυτό τον κόσμο που γυρνάει
κι εμείς κυλάμε πάνω του

το παρμπρίζ του ταξιδιού γεμίζει αποτυπώματα
από σκοτωμένα φτερωτά οράματα των μεγάλων δρόμων της δύσης
χιλιόμετρο χιλιόμετρο βγάζει ο οδηγός το μεροκάματο
γαμώ το χιλιόμετρο φουρτούνες και στραπάτσα
ο χοντρός ξανθός μπέμπης στο τιμόνι
έχει βαριά καρδιά και χοντράδια πολλά
ένας κοντός συνοδηγός του χτυπάει νεσκαφέ
και του λέει πολλά αδιάφορα και καλά
ένα σκοπό του δίνει για να φτάσει κάποτε
σένα κρεβάτι πληρωμένο μ’ ανηφόρες και στροφές
και χιλιόμετρα πολλά
ο οδηγός είναι Ρωμιός κι ο συνοδηγός
ακούν τον Στέλιο και σφυράνε μελωδίες κι ουρλιαχτά
προσπερνώντας μια νταλίκα και μια χώρα ξενικιά
ο μήτσος βρίζει φτύνει κι οδηγεί του σκοτωμού
άντε να περάσει ή ώρα να περάσει το ταξίδι
με το όχημα που αργεί
να βγει απ΄αυτή τη γαμημένη διαδρομή.
πέφτει ομίχλη στο παρμπρίζ φτύνει χιλιόμετρα ο μήτσος
τι να την κάνουμε !
θα μπούμε μέσα της κι ότι βγει !
ύστερα θα πλακώσει καμιά χοντρή βροχή να καθαρίσει
το όχημα του ταξιδιού που χάθηκε
ψάχνοντας καλά σύνορα για να μπει

όλα γίνονται μες στο ταξίδι αυτό
ένα πόδι πάνω στ’ άλλο κι από κάτω το φαρμάκι σταυροπόδι
ένας μαύρος γάτος με φωνάζει
πού να βρεις το άλλο μέρος της καρδιάς μου !
και το άλλο μέρος του κόσμου
κι ένα μέρος καλό να βολευτείς
στην ακούραστη λεωφόρο αυτή
ο μήτσος βλέπει τον καθρέφτη και την άσφαλτο
τον άνεμο και τα λάστιχα που σφυρίζουν ακούει
καλό ταξίδι και προσπεράσματα
με καλεί το κλάξον απ’το δρόμο να του τρακάρω μια μπουνιά
ο μήτσος λίγο μαλλί αλλά καλά στρωμένο
καθαρίζει για όλους
καλό ταξίδι
το ένα πόδι στο κεφάλι
ένα γάτο στη μασχάλη
και μια υπέροχη φαγούρα
ώσπου μπήκαμε σε μια σήραγγα ατελείωτη
να του μιλάμε να μην εμφανιστούν τα όνειρα
χαμογελώντας στον καθρέφτη
στο νυχτωμένο τιμόνι της οδήγησης
στο βάθος της οθόνης όπου όλα επιτρέπονται
και σε παίρνει ο ύπνος !

από πόλη σε πόλη σε πρωτεύουσες του κόσμου
μια τεράστια λεωφόρος
σκληρή και μονότονη
να χάνεις τα μάτια σου στα χιλιόμετρα
όλα γίνονται στο ταξίδι αυτό
αρκεί ν’ανοίξεις το παράθυρο σέναν άλλο κόσμο
και τα οράματα στην ώρα τους !
το λεωφορείο γεμάτο και βαρύ
στρώνει ένα όνομα
κι αφήνει βρώμα πολλή
παρέα μ’ ένα ατύχημα βγάζω την πρώτη μέρα
αλλάζω θέση
η συμβουλή σου είναι καλή
μα δε βρήκα την πόρτα ανοιχτή
με ξαναπαίρνεις πάλι πίσω να γαμηθούμε άβολα πάλι μαζί
θες μονοπώλιο εσύ κι η σκατοφάρα σου άκουσέ με
η χοντρή μου αντοχή δεν έχει όρια στη γη αυτή
σέστειλα να πας στο διάολο μόνη σου
για να ‘μαστε για πάντοτε μαζί
το αμάξι αυτό με τελειώνει
ανάμεσα σε δυό μεγαθήρια πολιτείες

δε σου δίνω μια δεκάρα για να με πας στην άλλη γη
λαθρεπιβάτης μάγος στην αγκαλιά σου τη μικρή
θα σε φορτώσω με μια αγάπη τρελή
να μας παίρνουν οι στροφές
στη ταχύτητα αυτή που κουνάει τρανταχτή
μια ζαλάδα χωρίς τέλος και αρχή
κάποια νύχτα σταματάμε σένα στέκι της λεωφόρου
το τζού-μποξ αυτής της πόλης για μάς ακόμα παίζει

όλα γίνονται ταξίδι να υπάρχει
σε παίρνει ο άνεμος
οι ρόδες γυρίζουν αλλοπρόσαλλα
τουμπαρισμένες οι λέξεις μου φάτσα στον ουρανό
στην ατέλειωτη λεωφόρο
χάνοντας όνομα και πατρίδα
αλλάξαμε ψυχή και μπότες
στην μελαγχολία μου που είναι γερά περπατημένη
σε κάθε ταξίδι που τέλος δεν έχει
παντού τα ίδια
κι όταν πέφτει η νύχτα ηρεμία
να παρθούμε στο τελευταίο κάθισμα πάνω απ’ τη μηχανή
κι έξω η ομίχλη κι οι κοιμισμένοι σπίτια τους
μη φρενάρεις μήτσο τώρα
το σιδερένιο όχημα παίρνεται με το δρόμο
καταπίνοντας χιλιόμετρα
γλυκοκουνιέται ξεφυσώντας καυσαέριο
πάνω στις τέσσερις σκληρές του ρόδες
ροκεντρόλ όνειρα χοροπηδάνε στις λακκούβες
στο ρυθμό της μεγάλης ιπποδύναμης
ακάθεκτα

π ε ρ ά σ τ ε π ε ρ ά σ τ ε στη μαγική μας διαδρομή
τα μάτια αν ανοίξουν άλλη χώρα θ’ αντικρύσουν
η αστραπή πέρασε
περνάνε νύχτες και μέρες φαντάσματα κι οπτασίες
αρκεί να μην ξεμείνεις από καύσιμα
σύνορο στο σύνορο μένα χάρτη στο μυαλό να χαθούμε
ψάχνω το καλό το πέρασμα
μη μας γδύσουν και μας μαδήσουν!
οι περπατητές σε χαιρετάνε κι εσύ κορνάρεις και γελάς
το μαγικό τσίρκο ξεκινάει διαδρομή παράλληλη
γύρω γύρω από τη γη να μας παίρνουν οι στροφές
ουρανοξύστες κι εργοστάσια πεδιάδες και βουνά
μια λεωφόρος ταξιδεύει !
μπήκα από ανάγκη στο λεωφορείο μα ταξιδέψαμε μαζί
ως την άλλη άκρη
η μαγική βαβέλ κυλάει
αφήνοντας πολύχρωμες χαρούμενες μπουρμπουλήθρες
να χαμογελάσουν τα όνειρα των θλιβερών κατοίκων των πόλεων

ξεκινήσαμε 50 και στο δρόμο μετρηθήκαμε ξανά
βγήκαμε άλλοι χίλιοι δυο
μέσα στη σιδερένια του ψυχή
βράζει ο θεος ύπνος μένα νάρκισσο αγκαλιά
δαγκώνω ένα κόκκινο μήλο
κι ο ήλιος ανατέλλει
κι ο ήλιος δύει
κι έρχεται βροχή ομίχλη και καταιγίδα
στων μεγάλων δρόμων την ψυχή
μια σκληρή κατάσταση μας κυκλοφορεί

οι γερμανοί ρίχνουν σκυλί ανιχνευτή
που βρίσκει παστουρμάδες και τσαρούχια
να βρωμάν τα σύνορά τους ελλάδα για πάντα

η μεγάλη μηχανή
τα μεσάνυχτα φαίνεται
όταν ερημώνουν οι διεθνείς λεωφόροι
κι ορμάει ελεύθερη να συναγωνιστεί
τα χιλιόμετρα του κόσμου

όλα γίνονται σ’ αυτό το ταξίδι.
από μια σακούλα πλαστική μια τροφή εκπληκτική
παίρνει και του πιο πεινασμένου την ψυχή
ένας ισχνός ολλανδός βρικόλακας ταξιδεύει μαζί μας
δίπλα του μια άδεια θέση
κανείς δεν τολμάει να την παραβιάσει
κάτω από το κάθισμα πακέτα και σακούλες
και το κεφάλι της μαύρης αφροδίτης
έξω απ’ τον τεράστιο υπνόσακο της νύχτας
αλλά μέσα στην εφημερίδα που αγόρασα πριν φύγουμε
ο κένταυρος παίρνει μάτι την αμαζόνα που τον σημαδεύει
απ΄το απέναντι αέτωμα
το πετρέλαιο καίει την μηχανή
μαζί με μια χώρα άγνωστη
οδηγέ πάτα το γκάζι την άλλη χώρα να περάσουμε
αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε πάτα το γκάζι
να προσπεράσουμε τον χρόνο
αυτή η αργή γενιά
να ζήσει κι αυτή
αυτό που μεγαλώσαμε εμείς


μαζί

ένα ζώο κουτσό
σε μαύρο δέρμα τυλιγμένο
τρέχει δίπλα στο λεωφορείο
πέρα από παράθυρα στους πίσω δρόμους
που δεν χωράει το θηρίο ούτε για να κρυφτεί
πιο μπρος κι από την μηχανή
ώσπου σε μια στροφή
τον παίρνει από κάτω
παίρνοντας μια σκληρή γενιά
μένα δυνατό θάνατο αγκαλιά
πέρασε τρεις πόλεις με ταχύτητα ακατόρθωτη
τρία σύνορα τρεις χώρες
ένα σύστημα
και μια αρρώστια στην επόμενη γενιά
στις άγριες λεωφόρους της ιπποδύναμής μας
χωρίς διόδια και σύνορα
καθημερινό ταξίδι
στις δικές μας περιοχές

εδώ
σταματήσαμε για κατούρημα
βγαίνοντας απ’ το λεωφορείο χαθήκαμε σ’ ένα άγνωστο τοπίο
το καλό το πέρασμα να βρούμε να διασχίσουμε τα σύνορα
να πούμε την πληροφορία
να αλλάξουμε ρυθμό και γεγονός

ψάχναμε πάντως
ένα καλό μέρος για κατούρημα

*Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μ Ο Ρ Μ Ω αριθ.2 στην Αθήνα το 1980,γράφτηκε μέσα στο Magic Bus.






Έκθεση Ζωγραφικής

5-15 Μαΐου 2009
Ακαδημίας 50, αίθουσα Γ. Ιακωβίδη, α' όροφος
Εγκαίνια 5 Μαΐου 2009, ώρα 19.00

Θράσος Αβαριτσιώτης
Νάνος Βαλαωρίτης
Κυβέλη Ζαχαρίου
Δημήτρης Ζουρούδης
Δημήτρης Καλοκύρης
Νικόλας Κληρονόμος
Liber ( Νίκος Λυμπερόπουλος )
Μιχαήλ Μήτρας
Θανάσης Μουτσόπουλος
Γιάννης Παλαιολόγος
Κωστής Παπαδόπουλος
Άγγελος Σκούρτης
Ναταλία Σταμοπούλου
Κωστής Τριανταφύλλου
Γιώργος Τσακίρης

Παράλληλα, θα παρουσιαστούν "Μάσκες-Διαβατήρια" από την Δ. Αφρική από τη συλλογή του Φώτη Καγγελάρη.

Ο Γιάννης Παλαιολόγος δεν θα μπορέσει να είναι μαζί μας στο "Ταξίδι" της Έκθεσης γιατί έφυγε για το Μεγάλο Ταξίδι στις 3 Μαρτίου. Το έργο του όμως, θα "ταξιδέψει" μαζί μας στην Έκθεση.


Έκθεση Φωτογραφίας

5-15 Μαΐου 2009
Ακαδημίας 50, αίθουσα Ν. Γκύζη, α' όροφος
Εγκαίνια 5 Μαΐου 2009, ώρα 19.00

Σμάρα Αγιακάτσικα
Γιάγκος Αθανασόπουλος
Περικλής Αλκίδης
Κωστής Αντωνιάδης
Γιάννης Γιαννακόπουλος
Γιώργος Δεπόλλας
Σάββας Λαζαρίδης
Δημήτρης Μουζακίτης
Ιωάννα Ράλλη
Δημήτρης Σοφικίτης
Κατερίνα Τζόβα


Μάσκες - Διαβατήρια από τη Δυτική Αφρική



Oι Mάσκες - Διαβατήρια ήταν το σημείο αναγνώρισης του κατόχου τους - ως προς τη φυλή στην οποία άνηκε - κατά τη διέλευσή του από τη μία φυλή στην άλλη ενώ πραγματοποιούσε ένα Tαξίδι.



Έκθεση Ζωγραφικής




Θράσος Αβαριτσιώτης







Νάνος Βαλαωρίτης






"Τεχνητοί Παράδεισοι, Ιούλιος Βερν, Ιαπωνία" 
Κυβέλη Ζαχαρίου
"Τεχνητοί Παράδεισοι, Ιούλιος Βέρν, Ιαπωνία"






"Ταξιδεύοντας" 

Δημήτρης Ζουρούδης
"Ταξιδεύοντας"
(2008)







"Η Γεωγραφία εμπνέει τον Ι.Β." 
Δημήτρης Καλοκύρης
"Η Γωγραφία εμπνέει τον Ι.Β." 








Νικόλας Κληρονόμος

 
 




"Ο Χάρτης του Κόσμου"


Liber ( Νίκος Λυμπερόπουλος )
"Ο Χάρτης του Κόσμου"






"Μια πόλη δεν είναι πάντα το σημείο που δείχνει ο χάρτης" 

Μιχαήλ Μήτρας
"Μια πόλη δεν είναι πάντα το σημείο που δείχνει ο χάρτης"








Θανάσης Μουτσόπουλος







 

Γιάννης Παλαιολόγος








"Διασταύρωση" 

Κωστής Παπαδόπουλος
"Διασταύρωση "

 






"το προσφυγάκι" 
'Αγγελος Σκούρτης
"το προσφυγάκι"








"traveller's thoughts"

Ναταλία Σταμοπούλου
"Traveller's thoughts"







"Rituel de l' Explosion"

Κωστής (Τριανταφύλλου)
"Rituel de l' Explosion"








"Τοπογραφία όρους Πάικου 1985 - 2009" 

Γιώργος Τσακίρης
"Τοπιογραφία όρους Πάικου 1985 - 2009"





Έκθεση Φωτογραφίας




"Ταξίδι στα σύννεφα" 

Σμάρα Αγιακάτσικα
"Ταξίδι στα σύννεφα"







"Το πέρασμα" 

Γιάγκος Αθανασόπουλος
"Το Πέρασμα"








"Valleta Port" 

Περικλής Αλκίδης
"Valleta Port"






"Χάρτες"

Κωστής Αντωνιάδης
"Χάρτες"
(1998)







Γιάννης Γιαννακόπουλος






"Αθήνα 1977, Λονδίνο 1972, Λούξορ 1989"

  Γιώργος Δεπόλλας
 "Αθηνα 1977, Λονδίνο 1972, Λούξορ 1989"






"The Train"
Γιώργος Λαζαρίδης
"The Train"






 

Δημήτρης Μουζακίτης





"Tripple Godess (1,2,3,)" 

Ιωάννα Ράλλη 
"Tripple Godess (1,2,3)"







"Ονείρεμα" 

Δημήτρης Σοφικίτης
 "Ονείρεμα"







 

Κατερίνα Τζόβα





Το Δ.Σ. της Ε.Μ.Π.Ε., εκφράζει τις θερμές του ευχαριστίες στον Π.Ο.Δ.Α. για την υποστήριξη και πραγματοποίηση της εκδήλωσης " ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ "

Ιδιαιτέρως ευχαριστούμε:
- το Τμήμα Εικαστικών
τις κκ. Ελένη Θανάσουλα, Άννα Κολόμβου, Αλεξάνδρα Πούλου και Μαρία Τακουνάκη

- το Γραφείο Τύπου
την υπεύθυνο, κ. Βιβή Χαρίτου και τις κκ. Έφη Χατζή, Άννα Πετροπούλου, Κατερίνα Αντωνοπούλου και Δέσποινα Αγοραστού

- το Ηλεκτρολογικό Τμήμα
τον υπεύθυνο κ. Γεράσιμο Βουτσινά και τους κυρίους της ομάδας εργασίας

Eπίσης
- τον κ. Kωστή Tριανταφύλλου, για τη συμβολή του και την επικοινωνιακή του δραστηριότητα, για την κατευόδωση των στόχων της εκδήλωσης

- τον liber (κ. Nίκο Λυμπερόπουλο) που ανέλαβε να διεκπεραιώσει το γραφικό – καλλιτεχνικό πρόσωπο της εκδήλωσης και του παρόντος καταλόγου.

- τον κ. Δημήτρη Παπαδημητρίου, διευθυντή του " Tρίτου Προγράμματος " της Eλληνικής Pαδιοφωνίας και την κ. Mαρία Tράγκα, διευθύντρια του γραφείου δημοσίων σχέσεων του " Tρίτου Προγράμματος " για τη συμπαράσταση και τη χορηγία επικοινωνίας

- τον κ. Tάκη Tζίμα, εκδότη του περιοδικού "Φωτογράφος" , για την επικοινωνιακή του φροντίδα και την χορηγία επικοινωνίας

- τον κ. Θανάση Kαφέζα και τον " Aθήνα 9.84 " για την ευγενική χορηγία

- τον κ. Kώστα Kρεμμύδα, εκδότη του περιοδικού "Mανδραγόρας", για την παρούσα και την μέλλουσα συνεργασία

- τον κ. Στάθη Tσαγκαρουσιάνο, εκδότη της εφημερίδας "Lifo", για την ευγενική χορηγία και ιδιαίτερα τον Mιχάλη για την διεκπεραιωτική του φροντίδα

- τις κκ. Θάλια Ντόκα και Mαρία Mπαλοδήμου για την παρουσίαση – αφιέρωμα στην εκπομπή τους Nοσταλγίες της " EPT World " σαν προοίμιο της εκδήλωσής μας.

- Τον κ. Γιώργο Xρονά, εκδότη – μουσικό παραγωγό, για την φιλοξενία – αφιέρωμα στην εκπομπή Ξενοδοχείο Bαλκάνια

- την κ. Z. Γκομούζα από το περιοδικό "Αθηνόραμα" για την φροντίδα της

- τον κ. Kωστή Aντωνιάδη για τις συμβουλές του στην ανάδειξη της φωτογραφικής έκθεσης

- τον κ. Δημήτρη Παπαδάκη, για την προσφορά του στην ηχοληψία και παραγωγή του επικοινωνιακού ραδιοφωνικού spot

- τον κ. Δημήτρη Mουζακίτη και την Kατερίνα Tζόβα που διαχειρίστικαν εξαιρετικά το blog της εταιρείας, διεκπεραίωσαν με επιτυχία τις αυξημένες απαιτήσεις της εκδήλωσης και συνέβαλαν καθοριστικά με την δράση τους και την παρουσία τους στην κατευόδωση του όλου εγχειρήματος

- την κ. Σταυρούλα Nικολοπούλου για τη φροντίδα της
και
- την κ. Nαταλία Σταμοπούλου, για την επικοινωνιακή της μέριμνα και τη διεκπεραίωση των αναφυομένων προβλημάτων

Θερμές ευχαριστίες επίσης σε όλα τα μέλη, τους φίλους και συνεργάτες για την παρουσία και τη συμβολή τους.

Tο εξώφυλλο του καταλόγου είναι έργο του liber (κ. Nίκος Λυμπερόπουλος)
 O παρών κατάλογος εξεδόθη σε 800 αντίτυπα

Οπισθόφυλλο
H εκδήλωση « Tο Tαξίδι » της Eταιρείας Mελέτης Πολιτισμικής Eτερότητας μέσω των θεωρητικών προσεγγίσεων, των εικαστικών και φωτογραφικών αναφορών, των καλλιτεχνικών δρώμενων, των ανθρωπολογικών παρουσιάσεων, καταγράφει και αναδεικνύει τις ταξιδιωτικές εμπειρίες του σύγχρονου ανθρώπου ως ταξίδι χαρτογράφησης - νοήματος ζωής και μετωνυμικής διάσχισης του χρόνου.